Σκέψεις που γυρνάνε στο μυαλό μου σήμερα, με αφορμή την έναρξη της δίκης για την άδικη, φρικτή δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη:
– Αρκεί ο θυμός και η αγανάκτηση της κοινωνίας που καθυστερημένα σήμερα εκφράζονται, αν δεν συνοδεύονται από αφύπνιση και διαρκή καθημερινή δράση;
– Φτάνει η τιμωρία, που σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι πολύ αυστηρή για τους δράστες;
– Πως αντιδρά η κοινωνία στο σύνολό της την ώρα της απαξίωσης και του εξευτελισμού που βιώνουν εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο;
– Πόσο δημοκρατική, πόσο προοδευτική και πόσο δίκαιη μπορεί να θεωρείται μια κοινωνία όταν το μεγαλύτερο τμήμα της, που είναι οι γυναίκες, ζεί μέσα στην ανασφάλεια και με σοβαρές απειλές για τη ζωή του;
Σ’ αυτά τα ερωτήματα χρειάζεται πρωτίστως να απαντήσουμε, αν θέλουμε πραγματικά να κλείσει ο φαύλος κύκλος της έμφυλης βίας που καταστρέφει τα όνειρα εκατομμυρίων γυναικών και μικρών κοριτσιών στην Ελλάδα και όλον τον κόσμο .
Ελένη Σταύρου 