Ενδεικτικό της βαθιάς σήψης που υπάρχει στην αστυνομία, αλλά και στην ελληνική κοινωνία και οικογένεια, το πρόσφατο περιστατικό συστηματικής κακοποίησης της 18χρονης γυναίκας από την Ηλιούπολη και η προσπάθεια συγκάλυψης από την Ελληνική Αστυνομία και όχι μόνο.
Το κορίτσι, κακοποιημένο και τρομαγμένο, κατάφερε να δραπετεύσει πριν λίγες μέρες από το σπίτι που κρατούνταν επί 1 μήνα από τον αστυνομικό, το «όργανο της τάξης» δηλαδή, που την εξέδιδε.
Κατέληξε στο Αστυνομικό Τμήμα για να καταγγείλει το γεγονός, αλλά οι αστυνομικοί που έλαβαν γνώση και είχαν μπροστά τους ένα κορίτσι χτυπημένο και σε άσχημη κατάσταση, αντί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους ως όφειλαν, έκαναν, όπως φαίνεται από τα δημοσιεύματα και τις καταγγελίες της δικηγόρου της, ότι περνούσε από το χέρι τους για να συγκαλύψουν το γεγονός και να «προστατεύσουν τη φήμη της υπηρεσίας τους».
Το κορίτσι χτυπημένο όπως ήταν, κρατούνταν σε διάφορες υπηρεσίες της αστυνομίας όλο το Σαββατοκύριακο, αποκλεισμένο από την συνήγορό της, χωρίς ιατρική και ψυχολογική βοήθεια, χωρίς να εξεταστεί από ιατροδικαστή (Σαββατοκύριακο γαρ 
) και χωρίς δυνατότητα να υποβάλλει μήνυση.
Το ίδιο κορίτσι έχει ζήσει την κακοποίηση μέσα στην οικογένεια, αφού ο ίδιος της ο πατέρας τη βίαζε επί 7 χρόνια, από την ηλικία των 11 χρόνων.
Και ρωτάμε, περιμένοντας απαντήσεις:
που – ποιό είναι το κοινωνικό κράτος για τις κακοποιημένες γυναίκες;
με ποιά κριτήρια επιλέγονται οι αστυνομικοί στα σώματα ασφαλείας;
Πως ελέγχεται η ηθική τους ακεραιότητα και τι εκπαίδευση παίρνουν για τα θέματα του σεβασμού στον άνθρωπο;
Και αφού εκπαιδευτούν ( λέμε τώρα) πώς ελέγχεται, αν και τι από αυτά που μαθαίνουν, έχουν αφομοιώσει;
η Κυβέρνηση ξέρει να κρατάει ανοιχτά τα μαγαζιά τις Κυριακές, την ιατροδικαστική υπηρεσία και όλες τις κοινωνικές δομές προστασίας για τις κακοποιημένες γυναίκες, δεν ξέρει;
αυτή η πρώην ΓΓΙΦ , σήμερα Γενική Γραμματεία Οικογενειακής πολιτικής και Ισότητας τι έργο προσφέρει;
Ελένη Σταύρου 