Το άρθρο μου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΙΓΑΛΕΩ στις 29/9/2022
Η είδηση έπεσε βαριά και πάγωσε την Ευρώπη.
Πρώτο κόμμα στις Ιταλικές εκλογές, το μεταφασιστικό κόμμα «Αδέλφια της Ιταλίας» της Τζόρτζια Μελόνι, που έχει τις ρίζες του στο φασιστικό κόμμα του Μπενίτο Μουσολίνι. Μοιάζει με κακόγουστο αστείο και μακάρι να ήταν τέτοιο.
Το φάντασμα του φασισμού επανέρχεται απειλητικά στην Ευρώπη για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Το πιο τρομερό είναι ότι έχει όψη μιας νέας γυναίκας και ντρέπομαι πολύ γιαυτό.
Μήπως ήρθε, επιτέλους, η ώρα να ανοίξει η συζήτηση από τους απλούς προοδευτικούς πολίτες – ελεύθερα και άνευ κηδεμόνων – για το πώς φτάσαμε ως εδώ;
Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξει η συζήτηση για το πώς 80 χρόνια μετά την ήττα του φασισμού και το χτίσιμο της δημοκρατικής Ευρώπης, το θηρίο επιστρέφει και μάλιστα ανενόχλητο από την μπροστινή πόρτα;
Κρατάω μερικά σημεία που προβληματίζουν έντονα:
- Γιατί άραγε ένα μεταφασιστικό κόμμα «χρησιμοποίησε» μια γυναίκα για να πάρει την εξουσία, ενώ τα προοδευτικά κόμματα σε όλον τον πλανήτη δυσκολεύονται ακόμη να κατανοήσουν τη δύναμη της συμμετοχής γυναικών στην κεντρική πολιτική σκηνή (με προοδευτικό /δημοκρατικό πολιτικό πρόσημο, πάντα) και τελικά κατέληξαν να κάνουν «αυτογκόλ»;
Ή μήπως δεν έκαναν;
- Πως ερμηνεύεται η μεγάλη αποχή στις ιταλικές εκλογές που έφτασε το 36%, ενώ το πρώτο σε ψήφους κόμμα της Μελόνι εξασφάλισε 26,1%; Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν πήγαιναν περισσότεροι πολίτες να ψηφίσουν; Και τι έκαναν τα προοδευτικά κόμματα για να μειώσουν το ποσοστό της αποχής;
- Ποιός είναι ο ρόλος της Παιδείας σε αυτή τη στροφή στο φασισμό, ένα έκτρωμα που βλέπουμε να εξελίσσεται καθημερινά δίπλα μας (στο δρόμο, στο μετρό, στην τηλεόραση, παντού) και όχι μόνο στην Ιταλία ;
και όταν αναφέρομαι στην Παιδεία, δεν εννοώ μόνο τη βούληση και τις αποφάσεις του εκάστοτε Υπουργού αλλά και το ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος, των ΜΜΕ, των δημοσιογράφων και κυρίως των εκπαιδευτικών λειτουργών όλων των βαθμίδων, των «πνευματικών δασκάλων» δηλαδή.
- Πώς το νικάς το θηρίο του φασισμού;
Μήπως σιωπώντας, μήπως μιμόντας το ή ορθώνοντας ανάστημα απέναντι στη σκοτεινότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης;
Ας μείνουμε προς το παρόν και για λίγο μόνο στον προβληματισμό, αν και οι απαντήσεις είναι λίγο πολύ γνωστές για όλον τον προοδευτικό κόσμο. Ελπίζω.
Ελένη Σταύρου 