απόψεις, ενεργοί πολίτες, κοινωνική δικαιοσύνη

Με τους πολλούς και πιο ευάλωτους

Το θέμα της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία.

Θα έπρεπε, Οφείλαμε όλοι να ξέρουμε, τι σημαίνει για τα χαμηλά και μεσαία στρώματα της κοινωνίας η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τη δεξιά παράταξη.

📍 Μήπως περιμέναμε προστασία της πρώτης κατοικίας, σαν αυτή που θεσμοθετήθηκε με το νόμο 3869/2010 από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου (γνωστός και ως νόμος Κατσέλη), μέσα σε σκληρές συνθήκες οικονομικής κρίσης και έχοντας απέναντι την τρόικα και τους σκληρούς για την κοινωνία όρους που επέβαλε; Ναι, αναφέρομαι στην νόμο Γ. Παπανδρέου 3869/2010 που καταργήθηκε το 2019.

📍 Μήπως περιμέναμε στήριξη των πιο ευάλωτων και κλείσιμο της ψαλίδας, ανάμεσα στους ολίγους & ισχυρούς και τους πολλούς & πιο ευάλωτους;

📍 Μήπως περιμέναμε να μπουν όρια στην ασυδοσία και να θεσπιστούν υποχρεωτικοί κανόνες καλής λειτουργίας και κοινωνικής ευθύνης στα περιβόητα funds και στις τράπεζες, που κερδοσκοπούν εδώ και δεκαετίες εις βάρος των δανειοληπτών;

📍 Μήπως περιμέναμε να μειωθούν τα κόκκινα δάνεια, αντί να δημιουργούνται νέες γενιές κόκκινων δανείων, αφού οι δανειολήπτες παραμένουν ανυπεράσπιστοι από τα κύματα ακρίβειας και από τις συνεχείς αυξήσεις των επιτοκίων, που οδηγούν σε αύξηση του χρέους & των μηνιαίων δόσεών τους;


Σήμερα, όλοι ξέρουμε ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε από την πρώτη στιγμή το σκληρό της πρόσωπο απέναντι σε χαμηλά & μεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας με την ψήφιση του Πτωχευτικού Κώδικα (ν. 4738/2020), που σταμάτησε οποιαδήποτε προστασία στην πρώτη κατοικία.

Ο Πρωθυπουργός μάλιστα παρουσίαζε το 2020 τον νέο πτωχευτικό κώδικα ως «νομοσχέδιο τομή» που «δίνει μια δεύτερη ευκαιρία» (σε ποιούς άραγε;), ενώ δήλωνε ότι: «η μάστιγα του ιδιωτικού χρέους τελειώνει. Δίνουμε τη δυνατότητα να διαγραφεί μέρος των χρεών με απώλεια περιουσίας για να μην ταλαιπωρούνται για μια ζωή οι πολίτες και δεν θα μπορούν να κάνουν μια νέα αρχή»

Όλοι ξέρουμε σήμερα ότι 700.000 δανειολήπτες βρίσκονται στο έλεος των funds και απειλούνται από πλειστηριασμούς, χωρίς καμμία κρατική προστασία της 1ης κατοικίας, όσων αδυνατούν αντικειμενικά να πληρώσουν τις οφειλές τους.

Λύση υπάρχει; Ναι, υπάρχει τώρα, όσο είναι καιρός:

1/ Άμεση επαναφορά του ν3869/2010 της Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου για την προστασία της 1ης κατοικίας των αποδεδειγμένα ευάλωτων οφειλετών

2/ να θεσπιστούν όρια & κανόνες στη λειτουργία των funds προς όφελος των αποδεδειγμένα ευάλωτων δανειοληπτών & της προστασίας της πρώτης κατοικίας

3/ νομοθετική ρύθμιση για το δικαίωμα ο δανειολήπτης να αγοράζει με ευνοϊκούς και βιώσιμους όρους το υποθηκευμένο ακίνητό του, πριν αυτό καταλήξει στα funds

Αλλά κυρίως, στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ας σκεφτούμε πολύ τι θα ρίξουμε στην κάλπη. Ας σκεφτούμε τις γενιές των εν δυνάμει νέων αστέγων που, ίσως με κάποιον τρόπο, βάζουμε και μείς με την ψήφο μας πλάτη για να δημιουργηθούν

και ποιός ξέρει; Μπορεί έτσι να κατανοήσουμε ότι η ψήφος μας είναι μεγάλη ευθύνη και να συνειδητοποιήσουμε ποιό είναι το συμφέρον μας και σε ποιά πλευρά πρέπει να είμαστε, αν βέβαια ανήκουμε στη συντριπτική πλειοψηφία των μεσαίων & χαμηλών στρωμάτων και όχι στο 10% των πλούσιων & ισχυρών

απόψεις, ανθρώπινα δικαιώματα, ενεργοί πολίτες, κοινωνική δικαιοσύνη

Τα παιδιά, τα Ιδρύματα και το Κράτος που είναι ο μεγάλος Απών

Σεβόμενη πάντα το τεκμήριο αθωότητας, δημοσιοποίησα από την πρώτη στιγμή τις απόψεις μου για την υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου, που μας συγκλόνισε και εξακολουθεί να μας συγκλονίζει ως κοινωνία.

Οι απόψεις μου αυτές αφορούν όχι μόνο την Κιβωτό του Κόσμου αλλά και κάθε βάσιμη καταγγελία εις βάρος Ιδρυμάτων δημόσιων ή μη που διαχειρίζονται ευάλωτες ανθρώπινες ψυχές. https://bit.ly/3EFkdof

Αν και η παραμονή παιδιών για μεγάλο χρονικό διάστημα σε Ιδρύματα είναι πηγή πολλών κακών και είναι αναγκαίο να μπεί ένα τέλος με κρατική παρέμβαση στην ιδρυματοποίηση προς όφελος των παιδιών, είναι δύσκολο για μένα να μηδενίσω την 25ετή προσφορά του συγκεκριμένου Ιδρύματος στην παιδική προστασία (πάντα μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου) σήμερα που η κρατική πρόνοια και το κοινωνικό κράτος για αυτά τα παιδιά είναι ουσιαστικά απόντες.

Εάν όμως προκύψει από την έρευνα ότι οι κατηγορίες για κακοποίηση παιδιών είναι βάσιμες, δεν πρόκειται να γυρίσω αδιάφορα την πλάτη εις βάρος των πιο ευάλωτων. Όπως το ίδιο θα κάνω και για όποιο άλλο ιδιωτικό ή δημόσιο Ίδρυμα ή κοινωνική δομή υπάρχει βάσιμη υποψία ή καταγγελία ότι λειτουργεί με παράνομο ή ανήθικο τρόπο εις βάρος των παιδιών και των κοινωνικά ευάλωτων ενοίκων του.
Και το λέω αυτό γιατί τις τελευταίες μέρες και ενώ είναι σε εξέλιξη η εισαγγελική έρευνα, ακούμε και διαβάζουμε στα ΜΜΕ απίστευτα πράγματα και σοβαρές καταγγελίες για τον τρόπο λειτουργίας του συγκεκριμένου ιδρύματος, αλλά και άλλων με δημόσιο χαρακτήρα (όπως π.χ. για το Ίδρυμα αναπήρων στη Θεσσαλονίκη) χωρίς να γνωρίζουμε κατά πόσον οι καταγγελίες αυτές είναι βάσιμες. Διαβάζουμε π.χ για μεσαιωνικές μεθόδους τιμωρίας των παιδιών που φτάνουν ως την απομόνωσή τους για μήνες σε κελιά τιμωρίας, για βασανισμούς, βίαιες συμπεριφορές, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ακόμη και για απόκρυψη θανάτων. Διαβάζουμε επίσης για εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία ΜΚΟ ύψους εκατομμύριων ευρώ, για χλιδάτη ζωή των ανθρώπων που τη διοικούσαν, αλλά και για περίεργες διαδρομές ακινήτων που φαίνεται ότι «δωρίζονται» ενώ υπάρχουν καταγγελίες ότι «πωλούνται» κ.α

Και αναρωτιέμαι πού ήταν και που είναι το κράτος όλα αυτά τα χρόνια;
Άφηνε ανεξέλεγκτα και χωρίς κρατική εποπτεία τα δημόσια ή ιδιωτικά Ιδρύματα που διαχειρίζονται ανθρώπινες ψυχές και κάποια από αυτά διαχειρίζονται μαζί και εκατομμύρια ευρώ που αντλούν από δωρεές και κρατικά ή πιθανόν και ευρωπαϊκά κεφάλαια; Δημοσιοποιούνταν αναλυτικά στοιχεία για τα ετήσια έσοδα και έξοδα των Ιδρυμάτων αυτών; Έχει ή όχι το κράτος την ευθύνη της πρόληψης;
Που είναι η πολυδιαφημιζόμενη διαφάνεια; Δεν αφορά κοινωνικά ιδρύματα δημόσια ή μη και κοινωνικές οργανώσεις;
Αυτό κι αν είναι υποκρισία!

Πρέπει επιτέλους αυτό το κράτος να θεσπίσει ένα ολοκληρωμένο Πλαίσιο Παιδικής Προστασίας με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα του παιδιού, που θα θέτει ενιαίους κανόνες ασφαλούς – διαφανούς λειτουργίας και κρατικής προληπτικής εποπτείας σε δημόσια και ιδιωτικά Ιδρύματα και θα έχει σαν στόχο την αποιδρυματοποίηση και το σταδιακό κλείσιμο των μεγάλων μονάδων.
Αντίστοιχα οι πολίτες πρέπει επιτέλους να είναι σε θέση να γνωρίζουν τον τρόπο λειτουργίας, όπως και τα κεφάλαια και περιουσιακά στοιχεία των οργανισμών αυτών.

Κανένα είδος βίας δεν είναι αποδεκτό.

Το κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τα παιδιά από κάθε είδους βία.

υγεία, Περιστερι, ενεργοί πολίτες, κοινωνική δικαιοσύνη

Ρατσισμός είναι

Ρατσισμός είναι να εξετάζεις μέτρα περιορισμού των μετακινήσεων λόγω της πανδημίας, που αποκλείουν ολόκληρες περιοχές και ανθρώπους από την επαφή με τη φύση, ενώ ευνοούν άλλες προνομιούχες.

Ας μας πουν οι ειδήμονες της Κυβέρνησης που θα πάνε για άθληση οι άνθρωποι που ζουν για παράδειγμα στο Περιστέρι, αν όχι στα τσιμέντα;

Ας μας πουν και τι συνέπειες θα έχει αυτή η απαγόρευση για την υγεία, ιδιαίτερα των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.

Διεθνη, απόψεις, βιωσιμη αναπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη

Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί.

Η σημερινή κρίση της πανδημίας όπως και όλες οι μεγάλες διεθνείς κρίσεις των τελευταίων χρόνων, προκάλεσαν στις κοινωνίες ένα ισχυρό σοκ, δημιούργησαν  νέα δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο και μας έδωσαν τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε  πως καμμιά χώρα δεν μπορεί  να αντιμετωπίσει μόνη της τις τεράστιες προκλήσεις της εποχής, να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη σημασία που έχει η ευρωπαϊκή αλλά και διεθνής συλλογική δράση και αλληλεγγύη.

Η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας  είναι μια απόφαση ορόσημο για το όραμα της Ευρώπης και για το μέλλον της. Η Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη αναδεικνύεται ως μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής.

Φαίνεται πως η Ευρώπη κάνει μια στροφή και της δίνεται για πρώτη φορά η ευκαιρία, από Ευρώπη των 2 ταχυτήτων να μετεξελιχθεί σε Ευρώπη της συνεργασίας, της Αλληλεγγύης και της ισότητας.

Η πανδημία αναμένεται να προκαλέσει έξαρση των ανισοτήτων, αφού οι εργαζόμενοι σε επισφαλείς θέσεις εργασίας ή όσοι αμείβονται με χαμηλότερους μισθούς, όπως είναι οι γυναίκες, οι μετανάστες και γενικότερα οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες πρόκειται να πληγούν δυσανάλογα από την κρίση της απασχόλησης που αναμένεται.

Χάρη στα κεφάλαια που θα αντλήσει από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, η χώρα μας θα έχει την ευκαιρία να αντιμετωπίσει τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας, να  λάβει μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος και την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, να γίνει πιο βιώσιμη και ανθεκτική. Το ζήτημα είναι αν και πως θα εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία η Ευρώπη, η χώρα μας και η κοινωνία. 

Στα παρακάτω σημαντικά σημεία νομίζω πως πρέπει να δώσουμε μεγάλη έμφαση τα επόμενα χρόνια:

1. Πού θα διοχετευτούν τα κεφάλαια και οι επενδύσεις, με ποιόν τρόπο, ποια στρατηγική και ποιους κανόνες;

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση να υλοποιήσουμε μια δίκαιη μετάβαση στην πράσινη οικονομία, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για τον ψηφιακό μετασχηματισμό, να δημιουργήσουμε νέες υποδομές, να ενισχύσουμε το δημόσιο σύστημα υγείας, να μειώσουμε τις κοινωνικές ανισότητες , τις έμφυλες ανισότητες.

Όλα αυτά απαιτούν στρατηγική και κανόνες για να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος, να διασφαλίσουμε ότι τα κεφάλαια θα φτάσουν στους τελικούς αποδέκτες, ότι θα ωφεληθούν και οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, ότι θα είναι ωφελούμενη η κοινωνία στο σύνολό της.

2. Εδώ, θέλω να δώσω έμφαση στην αντιμετώπιση των έμφυλων ανισοτήτων γιατί η πανδημία έπληξε άνισα τις γυναίκες στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο με οικονομική και εργασιακή ανασφάλεια, έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας και έναν τεράστιο όγκο δουλειάς καθημερινά για τη φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων.

Οι γυναίκες είναι γνωστό πως διαδραματίζουν έναν πολύ ουσιαστικό ρόλο στην προστασία του περιβάλλοντος και στη υιοθέτηση προτύπων βιώσιμης κατανάλωσης, παραγωγής και διαχείρισης των φυσικών πόρων.

Και το λέω αυτό γιατί έχει μεγάλη σημασία να εστιάσουμε σε 2 πολύ σημαντικά θέματα. Το ένα είναι η συμμετοχή των γυναικών στη λήψη αποφάσεων από το σχεδιασμό ως την υλοποίηση των προγραμμάτων.

Και το άλλο θέμα είναι η διοχέτευση κονδυλίων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης για να αμβλυνθούν οι έμφυλες ανισότητες.

3. Η Ελλάδα όπως και άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης (Ιταλία , Ισπανία) παρουσιάζουν έναν χαμηλό δείκτη απορρόφησης των Ευρωπαϊκών κονδυλίων. Αυτή η ευκαιρία όμως δεν πρέπει να χαθεί. Τα κεφάλαια του Ταμείου Ανάκαμψης είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον και την ανθεκτικότητα  της χώρας μας και της κοινωνίας. Η χώρα μας πρέπει να κάνει μια πολύ μεγάλη προετοιμασία και αγώνα δρόμου για να πετύχει την απορρόφηση των κονδυλίων μέσα στο χρονοδιάγραμμα που έχει τεθεί.

4. Εξαιρετική σημασία έχει η ενεργός συμμετοχή και ο ουσιαστικός διάλογος που πρέπει να ξεκινήσει με  όλα τα εμπλεκόμενα μέρη της κοινωνίας και σε όλα τα στάδια, στον σχεδιασμό, τη διαμόρφωση και την υλοποίηση των προτεινόμενων μέτρων – μεταρρυθμίσεων. Η τοπική Κοινωνία είναι το κλειδί για την επιτυχία.

5. Με πρόσφατο νόμο του Υπουργείου Περιβάλλοντος ουσιαστικά καταργούνται οι ενεργειακές κοινότητες και μπαίνει φραγμός στο δικαίωμα των πολιτών για συμμετοχή στις ενεργειακές αγορές. Η κατάργηση των ενεργειακών κοινοτήτων είναι πλήγμα για την ενεργειακή δημοκρατία και πρέπει να απαιτήσουμε από την Κυβέρνηση  την άμεση απόσυρση της σχετικής διάταξης.

6. Ένα άλλο μεγάλο θέμα είναι η έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, που είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα για την αναπτυξιακή πολιτική της χώρας μας. Είναι κρίσιμο να σταματήσουν οι εγκρίσεις νέων ΑΠΕ.  Να μην εγκριθεί καμία νέα επένδυση σε Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μέχρι να ψηφιστεί ένα χωροταξικό σχέδιο για τις ΑΠΕ, με γνώμονα την  προστασία της βιοποικιλότητας και πάντα με την ενεργή συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών.

Εν τέλει, είναι ανάγκη σήμερα να συνειδητοποιήσουμε πως από αυτή τη μεγάλη απειλή, από αυτή τη μεγάλη μάχη ζωής, πρέπει να βγούμε πιο δυνατοί.

Και είναι ανάγκη σήμερα να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα, αν θέλουμε ή όχι να γίνουμε πιο ανοιχτοί και περισσότερο ανθρώπινοι.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ, Προσφυγικό, Πανδημία, απόψεις, ανθρώπινα δικαιώματα, ενεργοί πολίτες, κοινωνική δικαιοσύνη

Κράτος δικαίου και ανθρώπινα δικαιώματα

Οι χιονισμένες μέρες, δεν είναι μέρες χαράς για όλους μας.

Δίπλα μας ζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα υλικά αγαθά για την ικανοποιητική τους διαβίωση. Άνθρωποι που δεν έχουν θέρμανση, που δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας και μένουν χωρίς ρεύμα ή νερό.

Ζουν άστεγοι που προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς στέγη, χωρίς τροφή, χωρίς θέρμανση, μακριά από τις ανέσεις που εμείς διαθέτουμε. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, εκτιμάται ότι στη χώρα μας ζουν πάνω από 21.000  άστεγοι. Ενώ, 9.000 υπολογίζονται οι άστεγοι που ζουν στην Αθήνα (περίπου ο 1 στους 70 κατοίκους της Αθήνας υπολογίζεται ότι είναι άστεγος), σύμφωνα με την Έκθεση για την έλλειψη στέγης FEANTSA που δημοσιεύθηκε το 2017 από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εθνικών Οργανισμών.

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, στον καταυλισμό – τον πρόχειρο ακόμη – του Καρά Τεπέ στη Λέσβο, που είναι ντροπή για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, «ζούν» 7.500 άνθρωποι με απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς θέρμανση, χωρίς ζεστό νερό, χωρίς τουαλέτες, αυτές τις παγωμένες μέρες του χειμώνα. Εκεί, ζουν και άνθρωποι που είναι περισσότερο ευάλωτοι, όπως γυναίκες με μωρά παιδιά, ηλικιωμένοι και άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας, που είναι δυό και τρις φορές περισσότερο εκτεθειμένοι στην κακοκαιρία και τους κινδύνους μόλυνσης από την πανδημία.

Πέρα από την αδιαφορία και την εγκατάλειψη, τι άλλο κάνει η σημερινή Πολιτεία για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και να προστατεύσει τις ζωές τους;

Και τι σημαίνει Κράτος δικαίου, αν δεν μπορεί να προστατεύσει ανθρώπινα δικαιώματα και να εξασφαλίσει τα δημόσια αγαθά για κάθε άνθρωπο επί της γης;

Να ποιά είναι η κύρια διαφορά της δεξιάς πολιτικής από την αριστερά, και του φιλελευθερισμού από τον ουμανισμό.

ανθρώπινα δικαιώματα, ενεργοί πολίτες, κοινωνική δικαιοσύνη

Κοινωνικές Αδικίες στην εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης

Μετά από εκατοντάδες χρόνια αγώνων κατά της ανθρώπινης εκμετάλευσης με κορύφωση τη Γαλλική Επανάσταση, μπορούμε σήμερα να ισχυριστούμε πως οδεύουμε στην εποχή της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και των ίσων ευκαιριών;


Μόνο σε μια φράση, που συνοψίζει τα αποτελέσματα της Έκθεσης 2015 της Oxfam International για τις παγκόσμιες ανισότητες, βρίσκεται συμπυκνωμένη η απάντηση: «Μόλις το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει περισσότερο πλούτο από ότι το υπόλοιπο 99% του παγκόσμιου πληθυσμού μαζί».

Τεράστιο το χάσμα ανάμεσα στις αναπτυγμένες και μη χώρες του Κόσμου. Τεράστιο και το χάσμα ανάμεσα στις χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά και του Ευρωπαϊκού Νότου.

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα σήμερα μεγάλο μέρος του πληθυσμού παραμένει απροστάτευτο μπροστά στον κίνδυνο από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, τους πλειστηριασμούς και τις απολύσεις, ενώ η ανεργία, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους και τις γυναίκες, είναι η υψηλότερη της Ευρώπης.

Μπροστά σε αυτήν τη θλιβερή πραγματικότητα η σημερινή Κυβέρνηση αντί να χτίζει το κοινωνικό κράτος και να παίρνει μέτρα προστασίας για τους αδύναμους, παραδίδει ουσιαστικά τους πολίτες στην ασυδοσία των ισχυρών. Το διαπιστώσαμε με τις πρόσφατες απολύσεις υπαλλήλων στον τραπεζικό τομέα και τον τομέα των τηλεπικοινωνιών. Το διαπιστώσαμε και με την κατάργηση του πλαισίου για την προστασία της πρώτης κατοικίας.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι υποκρισία να μην παραδεχόμαστε πως ζούμε σε μια κοινωνία δύο ταχυτήτων. Με αδύναμους κρίκους, που γίνονται ακόμη πιο αδύναμοι λόγω της οικονομικής κρίσης και ισχυρούς που γίνονται ακόμη πιο ισχυροί λόγω της συγκέντρωσης του πλούτου και της δύναμης σε λίγους.

Οι απλές δηλώσεις συμπαθείας για Κοινωνική Δικαιοσύνη προκαλούν, όταν συνοδεύονται από την παγκόσμια φτώχεια, τις ανισότητες, τη μεγάλη ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την αδιαφορία για την προστασία του πλανήτη, την έλλειψη περιβαλλοντικής δικαιοσύνης, την ξενοφοβία, το άδικο φορολογικό σύστημα, τις δομικές ελλείψεις του κοινωνικού κράτους και όλες γενικά τις συντηρητικές πολιτικές που αντί να νοιάζονται για τον άνθρωπο και κάθε άνθρωπο του πλανήτη, εξακολουθούν να υπάρχουν στο βωμό της διατήρησης του «status quo».

Αντίστοιχα, για τους πολίτες της Δυτικής Αθήνας αποτελούν Κοινωνική Αδικία και όχι Κοινωνική Δικαιοσύνη η συνέχιση της πολύχρονης λειτουργίας του ΧΥΤΑ Φυλής με τις τραγικές συνέπειες για το περιβάλλον, την υγεία και την ποιότητα ζωής μας, όπως και η πρόσφατη παραχώρηση της Προβλήτας 4 της Ακτής Σκαραμαγκά ως «δώρο» στους μελλοντικούς αγοραστές των Ναυπηγείων, αντί να αποδοθεί εκεί που ανήκει, δηλαδή σε Εμάς τους Πολίτες της Δυτικής Αθήνας.

Είναι υποκρισία σήμερα την εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης να επιδιώκουμε τον «νέο πλούτο», αντί να σχεδιάζουμε κυρίως πως θα μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία, πως θα αξιοποιήσουμε τις νέες τεχνολογίες για να γκρεμίσουμε τα τείχη που χωρίζουν τους ανθρώπους σε προνομιούχους και μη, σε ντόπιους και μετανάστες, σε γυναίκες, άνδρες ή σε ανθρώπους με διαφορετικές έμφυλες ταυτότητες, σε πολίτες του κέντρου και της περιφέρειας, σε πολίτες από τη μια ή τη άλλη όχθη του Κηφισού ποταμού.

Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης το μήνυμα δημοκρατίας για τη νέα εποχή πρέπει να είναι ένα και δυνατό.

Να παλέψουμε όλοι μαζί για ριζοσπαστικές λύσεις που θα εξασφαλίσουν ίσες ευκαιρίες για κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις και ειρηνική συνύπαρξη σε μια ανοιχτή, συμπεριληπτική κοινωνία.