Μετά την ανακοίνωση από τον Πρωθυπουργό της Υποψηφιότητας της κας Σακελλαροπούλου για τη θέση της Προέδρου Δημοκρατίας και με απόλυτο σεβασμό στο πρόσωπό της, θα ήθελα να καταθέσω 5 σημεία για σκέψη και γενικότερο προβληματισμό.
– Το 1980 η Ισλανδή Βιγκντίς Φινμπογκαντότιρ έγινε η πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη γυναίκα Πρόεδρος στη χώρα της και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, την ώρα που όλο και περισσότερες γυναίκες ηγούνται κρατών στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο, πόσο «επαναστατική» μπορεί να θεωρηθεί για τη χώρα μας η υποψηφιότητα μιας γυναίκας για το Ύπατο Αξίωμα, όταν οι γυναίκες είναι ουσιαστικά απούσες από την Κεντρική Πολιτική σκηνή και τα κέντρα λήψης αποφάσεων;
– Με την Υποψηφιότητά της η κα Σακελλαροπούλου ουσιαστικά μετακινείται με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού, από μία καίρια θέση άσκησης δικαστικής εξουσίας σε έναν ρόλο χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, με συνέπεια να αποδυναμώνεται ακόμη περισσότερο η συμβολή των γυναικών στην Πολιτική σκηνή.
– Πόσο δόκιμο είναι να προτείνεται για το Ύπατο Αξίωμα μια Ενεργή Ανώτατη Δικαστικός Λειτουργός, γεγονός που ενδεχομένως θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πλήγμα στην διάκριση των 3 ανεξάρτητων εξουσιών του Κράτους; (Εκτελεστική, Δικαστική, Νομοθετική)
– Σήμερα που το Διεθνές περιβάλλον είναι ιδιαίτερα σύνθετο και εκρηκτικό αναμέναμε ως κυρίαρχο κριτήριο για την επιλογή του Υποψηφίου την πολιτική βαρύτητα, τις διεθνείς επαφές και την αναγνωρισιμότητα στη Διεθνή Πολιτική σκηνή. Πώς αυτό μπορεί να γίνει πράξη, εφόσον η κα Σακελλαροπούλου δεν διαθέτει ούτε πολιτική εμπειρία, ούτε τη δικτύωση που τόσο χρειάζεται για την προώθηση των συμφερόντων της χώρας μας;
– Με αφορμή πλήθος δημοσιευμάτων που αναφέρονται στο φιλοζωικό προφίλ της κας Σακελλαροπούλου, που ουσιαστικά υποβαθμίζουν άλλα σημεία της προσωπικότητάς της, ας αναρωτηθούμε αν αυτό θα συνέβαινε στην περίπτωση που στη θέση της βρισκόταν ένας άνδρας Υποψήφιος.
Ελένη Σταύρου 