Άρθρα

Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο Συνταξιοδοτικό και το Φορολογικό Σύστημα χρειάζεται η Ελλάδα, σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις της Κριστιν Λαγκάρντ, που αναγνωρίζει ταυτόχρονα ότι η Ελλάδα έχει υποστεί λιτότητα σε μεγάλο βαθμό.

Συνταξιούχοι, εργάτες, υπάλληλοι, επαγγελματίες βρίσκονται και πάλι σε αδιέξοδο με το φόβο για περικοπές σε συντάξεις και μισθούς και με το φόβο για ενδεχόμενη αύξηση της φορολογίας, να πλανάται γύρω τους και να στραγγαλίζει επιχειρηματική δραστηριότητα και τις ζωές απλών ανθρώπων.

Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με το «Δείκτη Παγκόσμιας Ανταγωνιστικότητας» του World Economic Forum, η Ελλάδα βρίσκεται σε χειρότερη θέση ως προς την ανταγωνιστικότητα το 2016, κατέχοντας την 86η θέση μεταξύ 138 κρατών, από την 81η που κατείχε στο παρελθόν.

Παράλληλα, σύμφωνα με την Ετήσια ΄Εκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας «Για την αντίληψη περί της Διαφθοράς», η Ελλάδα κατέχει την 58η θέση μεταξύ 168 χωρών του κόσμου.

Και το ερώτημα είναι: «H Ελλάδα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις σήμερα και σε ποιο βαθμό;»;H απάντηση είναι: «Βεβαίως και Ναι»

Η χώρα μας χρειάζεται, επειγόντως, δομικές μεταρρυθμίσεις, που δεν θα συνεχίζουν όμως να στραγγαλίζουν τον συνταξιούχο, τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον επιχειρηματία, αλλά θα οδηγούν σε έναν άλλο δρόμο. Το δρόμο της ανάπτυξης, προωθώντας τη διαφάνεια στο κράτος και στις οικονομικές συναλλαγές, καταπολεμώντας δραστικά – και όχι μόνο στα λόγια – το «μαύρο χρήμα» και τη φοροδιαφυγή, προωθώντας την καινοτομία και την υγιή επιχειρηματικότητα, δημιουργώντας ένα ευνοϊκό οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που θα δίνει ίσες ευκαιρίες για τους νέους, τις γυναίκες, αλλά και κάθε πολίτη αυτής της χώρας, αδιακρίτως.

Το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας με σεβασμό στο περιβάλλον, η υιοθέτηση των συστάσεων του ΟΟΣΑ για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η μείωση των λειτουργικών δαπανών του δημόσιου τομέα (το νοικοκύρεμα δηλαδή), η νομοθεσία για τον έλεγχο των δαπανών στην υγεία, το θεσμικό πλαίσιο για την εξωδικαστική ρύθμιση οφειλών, η θέσπιση κανόνων διακυβέρνησης των συστημικών Τραπεζών, το περαιτέρω άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, το Εθνικό Κτηματολόγιο, οι ηλεκτρονικές δημοπρασίες, το πλαίσιο για τη χρηματοδότηση των Πολιτικών Κομμάτων είναι μερικές από τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται.

Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται ριζικές, προοδευτικές αλλαγές στην κοινωνία και το κράτος, που όμως προϋποθέτουν πολιτική βούληση για να θεσμοθετηθούν και να υλοποιηθούν.

Μιλάμε για τα αυτονόητα και τις ριζικές αλλαγές που ξεκίνησαν στη εποχή μας με το μεταρρυθμιστικό έργο της περιόδου 2009 – 2011, διακυβέρνησης Γιώργου Α. Παπανδρέου.

Η Διαύγεια, η Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση, το Σύστημα Ηλεκτρονικής Συνταγογράφησης, η θέσπιση της «Ενιαίας Αρχής Πληρωμών» για τους Δημοσίους Υπαλλήλους και το Ενιαίο Μητρώο Δημοσίων Υπαλλήλων, η Ίδρυση της Αρχής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και της Χρηματοδότησης της Τρομοκρατίας, η θέσπιση Οικονομικού Εισαγγελέα, η Υπηρεσία μιας Στάσης για την Ίδρυση Επιχειρήσεων, το Ενιαίο Μητρώο Δημοσίων Υπαλήλων, ο Νόμος για τον Καλλικράτη και τη νέα εποχή στην Αυτοδιοίκηση, η μείωση των δαπανών και τα μέτρα Διαφάνειας για τους Εξοπλισμούς και η αναμόρφωση του Συστήματος Προμηθειών, είναι μέρος μόνο των ριζικών μεταρρυθμίσεων που υλοποιήθηκαν τη διετία 2009 – 2011. Είναι μέρος μόνο της «Επανάστασης του Αυτονόητου».

Ναι. Σήμερα χρειάζονται ριζικές μεταρρυθμίσεις, με προοδευτικό πρόσημο και επίκεντρο τον άνθρωπο, που θα δίνουν ίσες ευκαιρίες για όλουςκαι όλοι πρέπει να συναινέσουμε σε αυτές.

Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε με άλλη ατζέντα και να μη μιλάμε αποκλειστικά για περικοπή συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, αύξηση της φορολογίας.

Οι γυναίκες και τα κορίτσια παντού στον κόσμο εξακολουθούν να εκτίθενται σε βίαιες συμπεριφορές, ως αποτέλεσμα των έμφυλων στερεότυπων που είναι βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία μας και θέλουν τη γυναίκα σε ρόλο υποταγής.

Η σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, ενδοοικογενειακή βία, ο βιασμός, οι αναγκαστικοί γάμοι, τα εγκλήματα «τιμής», το trafficking, ο ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων είναι μερικές από τις μορφές έμφυλης βίας. Και η λίστα μοιάζει ατελείωτη.

Οι αριθμοί σοκάρουν παρότι τα στοιχεία είναι ελλιπή και δεν δείχνουν το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση:

• 1 στις 3 γυναίκες έχουν βιώσει κάποιας μορφής βία, στην Ε.Ε. και παγκοσμίως

• 43% των γυναικών της Ε.Ε. έχουν βιώσει ψυχολογική βία από σύντροφό τους

• 50% περίπου από τις γυναίκες – θύματα ανθρωποκτονιών δολοφονούνται από σύντροφο ή μέλη της οικογένειάς τους

Το αντίστοιχο ποσοστό για τους άνδρες είναι μόλις 6%

• 700 εκ. κορίτσια σε όλο τον κόσμο έγιναν νύφες πριν την ενηλικίωσή τους και

• 250 εκ. κορίτσια από αυτά, παντρεύτηκαν σε ηλικία κάτω των 15 ετών.

Εάν συνεχιστούν οι γάμοι ανήλικων κοριτσιών με αυτούς τους ρυθμούς, υπολογίζεται ότι οι ανήλικες νύφες θα φτάσουν τα 950 εκ. ως το 2030 και το 1,2 δισ. έως το 2050

• 200 εκ. κορίτσια και γυναίκες έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή σε 30 χώρες της Αφρικής και Μέσης Ανατολής

• 55% των θυμάτων καταναγκαστικής εργασίας είναι γυναίκες και

• 98% των θυμάτων σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι επίσης γυναίκες.

Ενώ, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου για το 2016:

• 74% των ευρωπαίων πολιτών θεωρεί ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι συνηθισμένο φαινόμενο

• 27% θεωρεί δικαιολογημένο το βιασμό σε ορισμένες περιπτώσεις , πχ. αν το θύμα είχε καταναλώσει αλκοόλ, αν φορούσε «προκλητικά» ρούχα ή «δεν αντέδρασε» ή «δεν είπε ξεκάθαρα όχι» και

• 23% των ερωτηθέντων γνωρίζει μία γυναίκα θύμα ενδοοικογενειακής βίας στο κοντινό του περιβάλλον.

Και όλα αυτά, την ώρα που πολλές γυναίκες δεν καταγγέλλουν την κακοποίησή τους γιατί νιώθουν ντροπή και εξευτελισμό.

Οι γυναίκες όπως και κάθε πολίτης δικαιούνται να ζουν σε μια ειρηνική κοινωνία με αξιοπρέπεια, ισοτιμία, σεβασμό, δικαιοσύνη.

Γιατί έχουν μάθει να θεωρούν την κακοποίηση ως «ιδιωτική υπόθεση», με συνέπεια να αποσιωπάται η πλειοψηφία των περιστατικών βίας και οι δράστες να παραμένουν ατιμώρητοι και ανενόχλητοι να συνεχίσουν τις εγκληματικές τους πράξεις – συμπεριφορές, που έχουν άμεση και αρνητική επίδραση στον ψυχικό κόσμο ΚΑΙ των παιδιών που είναι μάρτυρες και έτσι ο κύκλος της βίας παραμένει ανοιχτός.

Η έμφυλη βία έχει τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος. ΄Ερευνες δείχνουν ότι το οικονομικό κόστος της έμφυλης βίας υπολογίζεται σε 2% του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (GDP) και ισοδυναμεί με 1,5 τρισ., σχεδόν όσο το μέγεθος της οικονομίας του Καναδά.

Έρευνες αποκαλύπτουν, επίσης, ότι η ενδοοικογενειακή βία και η βία που προέρχεται από σύντροφο προκαλούν περισσότερους θανάτους και συνεπάγονται πολύ υψηλότερο οικονομικό κόστος από ότι οι δολοφονίες ή οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Η οικονομική ανεξαρτητοποίηση βοηθά τις γυναίκες να αντιμετωπίζουν τα περιστατικά βίας εναντίον τους και να μην εγκλωβίζονται σε προβληματικές σχέσεις, δεδομένου ότι πολλές γυναίκες – θύματα συνεχίζουν να ζουν με τους θύτες, διότι εξαρτώνται οικονομικά από αυτούς.

Όμως, το πρόβλημα θα συνεχίσει να υφίσταται αν δε ληφθούν ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και καταπόλεμησής του, που θα περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την ποινικοποίηση κάθε μορφής βίας, την υποχρεωτική συλλογή δεδομένων για έρευνα, εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, εκπαιδευτικές δράσεις για την ισότητα των φύλων και τον αμοιβαίο σεβασμό, παροχή προστασίας στα θύματα και τα παιδιά – μάρτυρες κ.α.

Με αυτά τα δεδομένα, θέμα άμεσης προτεραιότητας σήμερα για τη χώρα μας είναι η επικύρωση και εφαρμογή χωρίς άλλη καθυστέρηση από την ελληνική Κυβέρνηση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της έμφυλης βίας, που αποτελεί το πρώτο διεθνές νομικό, δεσμευτικό πλαίσιο που θέτει υψηλά πρότυπα για την πρόληψη και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας.

Η χώρα μας το Μάιο του 2011, επί Κυβέρνησης Γιώργου Α. Παπανδρέου ήταν η πρώτη χώρα που υπέγραψε τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, που τέθηκε σε ισχύ τον Αύγουστο του 2014, όταν συμπληρώθηκε ο απαιτούμενος αριθμός των 10 χωρών που την υπέγραψαν και εκκρεμεί ακόμη η επικύρωσή της, προκειμένου να ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο.

Δεν μένει λοιπόν παρά να συμφωνήσουμε ότι κάθε μορφή βίας αποτελεί σοβαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έγκλημα με παγκόσμιες διαστάσεις. Η έμφυλη βία δείχνει έλλειμα δημοκρατίας και δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικίες, μόρφωση, κοινωνική διαστρωμάτωση. Είναι απειλή και αιτία θανάτου για τις γυναίκες – θύματα. Οι γυναίκες όπως και κάθε πολίτης δικαιούνται να ζουν σε μια ειρηνική κοινωνία με αξιοπρέπεια, ισοτιμία, σεβασμό, δικαιοσύνη. Σε μια κοινωνία που δεν θα βάζει στην άκρη το μισό πληθυσμό της γης, ούτε θα έχει επιθετική συμπεριφορά εναντίον του. Μια κοινωνία που θα χωράει όλους μας. Μια κοινωνία πρότυπο για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.