⛔️ ⛔️ ⛔️ Διαβάζω για τη γυναικοκτονία που ελάχιστοι τη λένε με τ’ όνομά της. Για το διπλό φονικό που έγινε χθες στη Μακρυνίτσα. Για το σοκ της κοινωνίας, που έπεσε και πάλι απ’ τα σύννεφα.
Για την τραγωδία και τις σκληρές εικόνες βίας, για το χέρι του δολοφόνου που έσπειρε το θάνατο.
Κανείς όμως δεν μιλάει για το δράμα αυτής της γυναίκας και του παιδιού της. Τι ζούσαν πίσω από τις κλειστές πόρτες, πώς ζούσαν σε ένα περιβάλλον βίας και τρομοκρατίας. Χωρίς προστασία, χωρίς στήριξη, χωρίς δικαιοσύνη.
Σήμερα, η τοπική κοινωνία θα πενθεί και θα ανοίξουν τα στόματα, όπως μετά από κάθε γυναικοκτονία γίνεται.
Αύριο, πάλι τα στόματα θα κλείσουν, η κοινωνία θα παραμείνει σιωπηλή και αδιάφορη, οι γυναίκες και τα παιδιά – θύματα έμφυλης βίας χωρίς προστασία και χωρίς διέξοδο, το άθλιο νομοσχέδιο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα ρθει στη Βουλή με τους κακοποιητές να μπορούν να βλέπουν ισόχρονα τα παιδιά τους (εφόσον δεν έχει εκδοθεί αμετάκλητη καταδίκη εναντίον τους) και η δαμόκλειος σπάθη θα συνεχίσει να απειλεί γυναίκες και παιδιά.
Κατά τα άλλα, και ισότητα έχουμε, και δικαιοσύνη έχουμε, και ορθολογισμό έχουμε, αλλά μόνο για τους ισχυρούς.
Ντροπή σας κ. Τσιάρα.
Ντροπή τους και ντροπή μας που αύριο θα γυρίσουμε αλλού το βλέμμα, νομίζοντας πως σήμερα έχουμε κάνει το χρέος μας.
Ελένη Σταύρου 