Όταν πριν από 2 χρόνια η Σοφία Μπεκατώρου με γενναιότητα ψυχής κατήγγειλε δημόσια την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη το 1998 από παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, η καταγγελία της μας γέμισε ελπίδα και δύναμη, αφού σήμανε την είσοδο του Metoo για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Σε αυτήν την πρόοδο, που δίνει το θάρρος στις γυναίκες να μιλούν δεν κάνουμε εκπτώσεις.
Υπερασπιζόμαστε το metoo και το δρόμο που άνοιξε η Σοφία Μπεκατώρου.
Αυτά σκέφτομαι τούτες τις ώρες, που ήρθε νέα κεραμίδα εκ Βρυξελλών για την καταγγελία εις βάρος του Ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Γεωργούλης για σεξουαλική παρενόχληση (ή μήπως είναι πιο βαριές οι καταγγελίες;) μιας νέας γυναίκας.
Δεν γνωρίζω και δεν έχει σημασία ποιά είναι η γυναίκα θύμα της σεξουαλικής παρενόχλησης.
Αυτό που προέχει είναι να πούμε δημόσια όλες και όλοι οι υπερασπιστές του Metoo και των γυναικείων δικαιωμάτων, για μια φορά ακόμη, όπως πάντα κάναμε ως τώρα ότι: Είμαι_μαζί_σου, Σε_πιστεύω, Είμαι με_καθε_γυναικα_θυμα που βιώνει την παρενόχληση, το βιασμό και την υποτίμηση.
Να πούμε και ότι είμαστε ενάντια_σε_καθε_Γεωργουλη
Αυτά έχω να πω και φυσικά ότι έχω εμπιστοσύνη στην Βελγική Δικαιοσύνη, που πρέπει να διερευνήσει χωρίς καθυστέρηση την καταγγελία εις βάρος του Ευρωβουλευτή.
Και κάτι ακόμη. Να σκεφτούμε 2 και 3 και 53 φορές την επόμενη φορά τι θα ψηφίσουμε, πριν φτάσουμε στην κάλπη.
Χρόνια Πολλά και Aναστάσιμα με αγάπη και αλληλεγγύη για όλον τον κόσμο.
Και επειδή αυτές οι λέξεις είναι σπάνιες στις μέρες μας, προτείνω όσοι θέλουν να διαθέσουν λίγο από το γιορτινό τους χρόνο για να δουν στο ντοκιμαντέρ του Σπύρου Τέσκου «Νικαριά μου» (2010) τι σημαίνει πραγματική ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ισότητα και αγάπη χωρίς διαφημίσεις και τυμπανοκρουσίες.
Μαζί με άλλα πολύτιμα, το ντοκιμαντέρ αφηγείται τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής και σκέψης των κατοίκων του νησιού και εστιάζει σε ένα πανάρχαιο πασχαλινό έθιμο που οι ντόπιοι αποκαλούν «Μνημόσυνο», το οποίο αναβιώνει μέχρι σήμερα ανήμερα το Πάσχα στα χωριά της Βορειοδυτικής ακριτικής Ικαρίας. Στην αταξική, ισότιμη και ταυτόχρονα εκκεντρική κοινωνία της Ικαρίας, που ποτέ δεν υπήρχαν, ούτε σήμερα υπάρχουν, πλούσιοι και φτωχοί. «Κι αν ένας σήμερα έχει παραπάνω λεφτά είναι αδιανόητο να το δείξει».
Αλλά, δεν υπήρχαν, ούτε υπάρχουν επίσης εργάτες και αφεντικά. Στην Ικαρία οι δουλειές ακόμη και σήμερα αρκετές φορές γίνονται με το έθιμο της «αλλαξιάς», δηλαδή οι συγχωριανοί προσφέρουν την εργασία τους χωρίς χρήματα σε όποιον συγχωριανό τους έχει ανάγκη και αυτός τους το ανταποδίδει, όποτε αυτοί τον χρειαστούν.
Ντοκιμαντέρ Νικαριά μου του Σπύρου Τέσκου
Το έθιμο έχει ως εξής:
Αρκετές μέρες πριν τη Λαμπρή, όσοι έχουν τη δυνατότητα προσφέρουν (ανώνυμα) ρίφι ή ρασκό όπως λέγεται το άγριο κατσίκι στην ικαριώτικη διάλεκτο, ψωμί και κρασί για τη μνήμη των νεκρών. Κανείς όμως δεν ξέρει ούτε ποιός πρόσφερε, ούτε πόσο πρόσφερε.
Οι προσφορές συγκεντρώνονται σε έναν κοινό δημοτικό χώρο και το κρέας ψήνεται την ημέρα της Λαμπρής σε μεγάλα καζάνια.
Στο γιορτινό τραπέζι κάθονται όλοι οι χωριανοί, αλλά και οι ξένοι, ανεξάρτητα αν είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν κάτι ή όχι.
Μετά γίνεται η μοιρασιά και προσδιορίζεται το «ψυχομέτρι», δηλαδή η ισόποση για όλους μερίδα που αναλογεί στον κάθε χωριανό και ξένο που θα καθίσει στο τραπέζι της Λαμπρής. Τρώνε, πίνουν και γλεντούν.
Το «Μνημόσυνο» είναι ένα μικρό μόνο παράδειγμα για τον αυθεντικό και ιδιαίτερο τρόπο ζωής και σκέψης των κατοίκων του νησιού, που από το 1947 και μετά, στα μαύρα χρόνια της εξορίας, στάθηκαν στο πλευρό των 15.000 περίπου εξορίστων, τους φιλοξένησαν στα φτωχικά τους σπίτια, τους έδωσαν να φάνε από το φτωχικό τους πιάτο και τους έκαναν ισότιμα μέλη της οικογένειάς τους.
Το θέμα του ντοκιμαντέρ κυκλοφόρησε το 2011 σε συλλεκτική έκδοση μαζί με το DVD της ταινίας με το παρακάτω συνοδευτικό κείμενο :
«Μπορεί μια ιδανική κοινωνία, στηριγμένη στην αγάπη, την αλληλεγγύη και την ισότητα να αναπτυχθεί σε έναν τόπο χωρίς την επιβολή της από εξουσίες; Η ιστορία λέει όχι. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Ένα νησί του Αιγαίου, η Ικαρία, έχει εδώ και αιώνες αναπτύξει τέτοιες κοινωνικές δομές που θα τις ζήλευαν και οι πιο ιδεατές κοινωνίες. Όχι όμως προσπαθώντας να αναπτύξει κάποια φιλοσοφική σχολή, αλλά επειδή η αναγκαιότητα της επιβίωσης έσπρωξε τους κατοίκους να ζήσουν με αυτόν τον τρόπο. Η ταινία είναι μία καταγραφή αυτού του τρόπου ζωής και φιλοσοφίας τους, που κινδυνεύει σοβαρά λόγω της «ανάπτυξης» στο νησί».
Αναμφισβήτητα, η κρίση της πανδημίας ανέδειξε την τεράστια αξία της δημόσιας υγείας για όλους χωρίς εξαιρέσεις, που θα πρεπε να είναι αυτονόητο δικαίωμα κάθε πολίτη και υποχρέωση κάθε πολιτείας. Eίναι όμως;
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας έχει αξία να υπενθυμίσουμε, σε όσους εύκολα ξεχνούν και να ενημερώσουμε τη γενιά των millennials και τη γενιά Z που δεν γνωρίζει, ότι η δημόσια υγεία στην Ελλάδα δεν προήλθε από παρθενογένεση.
👉👉Το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) είναι έργο ΠΑΣΟΚ, με εμπνευστή και Ιδρυτή την πρώτη Κυβέρνηση της Αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου.
👉 👉 Άνοιξε τις πύλες του στις 7 Οκτωβρίου 1983 και παρείχε δωρεάν υπηρεσίες υγείας στα 10 εκατομμύρια του ελληνικού πληθυσμού.
👉 👉Έδωσε έμφαση στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, με την ίδρυση Κέντρων Υγείας για πρώτη φορά και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας
👉👉Με το ΕΣΥ αναβαθμίστηκαν τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα και ανασυγκροτήθηκαν διοικητικά
👉👉Παράλληλα, ιδρύθηκε το 1983 για πρώτη φορά το ΕΚΑΒ και ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων για τον έλεγχο της ασφάλειας, ποιότητας και αποτελεσματικότητας των φαρμάκων που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά
👉👉Το 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κατέταξε το ΕΣΥ δέκατο τέταρτο παγκοσμίως στις γενικές επιδόσεις του
👉👉Το 2010 με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση, που θεσμοθέτησε η Κυβέρνηση του Γιώργου Α. Παπανδρέου, μπήκε φραγμός στην κερδοσκοπία και την υπερτιμολόγηση των φαρμάκων, με συνέπεια να εξοικονομούνται δις ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Και για να έρθουμε στο σήμερα και για να ξέρουμε που πρέπει να ρίξουμε την ψήφο μας στις 21 Μαϊου 👇👇👇
👉👉Πριν 4 μήνες, στις 2 Δεκεμβρίου 2022 η Κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθέτησε με νόμο τη μερική ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις από υγειονομικούς, γιατρούς και πολίτες.
Το πουλόβερ της δημόσιας υγείας μπορεί να έχει αρχίσει να ξηλώνεται από τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά εμείς έχουμε τη δύναμη να το σταματήσουμε πριν να είναι πολύ αργά. Η υγεία είναι δημόσιο αγαθό και είναι αδιαπραγμάτευτος ο δημόσιος χαρακτήρας της .
Ελένη Σταύρου 