«Με τους Τούρκους του χωριού περνούσαμε καλά. Ήρχονταν στα σπίτια μας. Από μας πήγαιναν μόνο οι γυναίκες, γιατί οι Τουρκάλες δεν μπορούσανε να παρουσιαστούν σε ξένους άνδρες. Η γυναίκα του Τούρκου που δουλεύαμε ήξερε καλά τα ελληνικά. Τα είχε μάθει γιατί έκανε από μικρή συναναστροφή μαζί με Έλληνες στο Σεβδίκιοϊ και στη Σμύρνη. Όμως, όταν της μιλούσαμε ελληνικά, εκείνη απαντούσε τούρκικα. Μόνο όσοι τους γνωρίζαμε ξέραμε ότι ήξερε καλά τα ελληνικά. Σε μένα ξεσκέπαζαν και το πρόσωπό τους»
Δημήτριος Νικολήνταγιας, Σεβδίκιοϊ Ιωνίας.
Μέσα σε 6 γραμμές όλη η ουσία για το τι σημαίνει ανθρωπιά, αποδοχή της διαφορετικότητας, ανοιχτό πνεύμα και καθόλου ρατσισμός.
Το κείμενο και την ελαιογραφία «Ζεϊμπέκης» του Νικηφόρου Λύτρα ξεχώρισα κατά την επίσκεψή μου στην Έκθεση του Μουσείου Μπενάκη «Μικρά Ασία: Λάμψη – Καταστροφή – Ξεριζωμός – Δημιουργία»
Ελένη Σταύρου 