Οι χιονισμένες μέρες, δεν είναι μέρες χαράς για όλους μας.
Δίπλα μας ζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα υλικά αγαθά για την ικανοποιητική τους διαβίωση. Άνθρωποι που δεν έχουν θέρμανση, που δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας και μένουν χωρίς ρεύμα ή νερό.
Ζουν άστεγοι που προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς στέγη, χωρίς τροφή, χωρίς θέρμανση, μακριά από τις ανέσεις που εμείς διαθέτουμε. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, εκτιμάται ότι στη χώρα μας ζουν πάνω από 21.000 άστεγοι. Ενώ, 9.000 υπολογίζονται οι άστεγοι που ζουν στην Αθήνα (περίπου ο 1 στους 70 κατοίκους της Αθήνας υπολογίζεται ότι είναι άστεγος), σύμφωνα με την Έκθεση για την έλλειψη στέγης FEANTSA που δημοσιεύθηκε το 2017 από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εθνικών Οργανισμών.
Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, στον καταυλισμό – τον πρόχειρο ακόμη – του Καρά Τεπέ στη Λέσβο, που είναι ντροπή για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, «ζούν» 7.500 άνθρωποι με απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς θέρμανση, χωρίς ζεστό νερό, χωρίς τουαλέτες, αυτές τις παγωμένες μέρες του χειμώνα. Εκεί, ζουν και άνθρωποι που είναι περισσότερο ευάλωτοι, όπως γυναίκες με μωρά παιδιά, ηλικιωμένοι και άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας, που είναι δυό και τρις φορές περισσότερο εκτεθειμένοι στην κακοκαιρία και τους κινδύνους μόλυνσης από την πανδημία.
Πέρα από την αδιαφορία και την εγκατάλειψη, τι άλλο κάνει η σημερινή Πολιτεία για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και να προστατεύσει τις ζωές τους;
Και τι σημαίνει Κράτος δικαίου, αν δεν μπορεί να προστατεύσει ανθρώπινα δικαιώματα και να εξασφαλίσει τα δημόσια αγαθά για κάθε άνθρωπο επί της γης;
Να ποιά είναι η κύρια διαφορά της δεξιάς πολιτικής από την αριστερά, και του φιλελευθερισμού από τον ουμανισμό.
Ελένη Σταύρου 