Κατηγορία: ενεργοί πολίτες

Σέβομαι τον πόνο του κ. Καλλιάνου για τον χαμό του πατέρα του, όπως και των χιλιάδων / εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών, που έχουν χάσει τους γονείς τους.

Με αυτή την αφορμή θυμήθηκα και τον πόνο των παιδιών του καρκινοπαθή σπό την Κρήτη που αυτοκτόνησε πριν λίγο καιρό, περιμένοντας μάταια από το ΕΣΥ να του χορηγήσει το φάρμακο για τη χημειοθεραπεία του.

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας περιγράφει δημόσια και με εκκωφαντικό τρόπο, με αφορμή το γεγονός αυτό, δύο πραγματικότητες:

1️⃣ Την πλήρη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας με ευθύνη της Κυβέρνησης Μητσοτάκη και του «φίλου του» νυν Υπουργού Υγείας. Τη διάλυση του ΕΣΥ, που ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και σήμερα την βιώνουν καθημερινά εκατομμύρια πολίτες, είτε είναι προνομιούχοι «φίλοι», είτε όχι και

2️⃣ Το πελατειακό σύστημα που εμείς πολεμήσαμε και θα πολεμάμε μέχρι εσχάτων. Γιατί πελατειακό σύστημα είναι κ. Καλλιάνο μου αυτό, που οδηγεί και επιτρέπει στους «φίλους» να παίρνουν τηλέφωνο τους Υπουργούς για να ζητήσουν προνομιακή μεταχείριση σε αυτά τα λίγα δημόσια, που ακόμη δικαιούνται οι εκατομμύρια Έλληνες πολίτες.

Σαν 1ο βήμα, ο ελληνικός λαός έχει τη δύναμη με την ψήφο του στις 9 Ιουνίου να δώσει οριστική απάντηση σε αυτό το απάνθρωπο, φιλελεύθερο, πελατειακό σύστημα των ολίγων, που επιχειρεί να καταλύσει κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση που έχει γίνει στον τόπο μας τα τελευταία 50 χρόνια.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας θα συμπαρουσιάσω, τη Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024 στις 7.30μμ στη ΓΣΕΒΕΕ, μαζί με πολύ αξιόλογους συνομιλητές, το βιβλίο «ΤΟΛΜΗ ΓΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ: Ο οικοφεμινισμός ως πηγή έμπνευσης» των Dirk Holemans, Philsan Osman, Marie-Monique Franssen, που μεταφράστηκε από τα Αγγλικά με πρωτοβουλία του Πράσινου Ινστιτούτου.

Ευχαριστώ θερμά τον φίλο και συμπατριώτη μου εκ Καραβοστάμου Ικαρίας Ηλία Γιαννίρη, Επίκουρο Καθηγητή του Πολυτεχνείου και Πρόεδρο του Πράσινου Ινστιτούτου για την τιμητική πρόσκληση.

Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει τη Δευτέρα, 11/3/2024 στις 7.30μμ στο Αμφιθέατρο που βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου της ΓΣΕΒΕΕ, Αριστοτέλους 46, Αθήνα και η πρόσκληση είναι ανοιχτή σε όσες/ους επιθυμούν να έρθουν.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

– Μαρία Γκασούκα, Ομότιμη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αιγαίου, Mέλος της Πρωτοβουλίας κατά των Γυναικοκτονιών, Mέλος του Δικτύου Γυναικών Συγγραφέων κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών

– Αριστοτέλης Τύμπας, Καθηγητής ΕΚΠΑ Ιστορίας της Τεχνολογίας στους Νεότερους Χρόνους

– Ελένη Σταύρου, Πολιτική επιστήμονας, Συνιδρύτρια Κοινωνικής Παρέμβασης Δυτικά, Μέλος της Πρωτοβουλίας κατά των Γυναικοκτονιών

– Μαρία Πετεινάκη, Αρχιτεκτόνισσα, συν- Γραμματέας του Κύκλου Οικοφεμινιστικό Quίνημα

– Ευθύμιος Ραφαήλ Αγγελής, μεταφραστής της έκδοσης.

Με αφορμή τις ακραίες και άκρως επικίνδυνες ομοφοβικές δηλώσεις της ακροδεξιάς και της εκκλησίας για το θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, 50+ φεμινίστριες συνυπογράφουν την παρακάτω ανακοίνωση ενάντια στην ομοφοβία και το ρατσισμό.

👇👇👇

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΦΟΒΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

3 Φεβρουαρίου 2024

Το νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο, το οποίο κατατέθηκε χθες από την Κυβέρνηση στη Βουλή έχει, μεταξύ άλλων, αναδείξει έναν ακραίο και άκρως επικίνδυνο ομοφοβικό λόγο που οδηγεί στον διχασμό της κοινής γνώμης.

Εμείς, οι φεμινίστριες που υπογράφουμε το παρόν κείμενο δηλώνουμε ότι είμαστε κάθετα απέναντι στην ομοφοβία και καταγγέλουμε τις ομοφοβικές και ρατσιστικές επιθέσεις που εξαπολύει σύσσωμος ο ακροδεξιός πολιτικός χώρος και η εκκλησία εναντίον των ομόφυλων ζευγαριών, υπονομεύοντας τόσο τον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό όσο και την ουσία της δημοκρατίας.

Μας προκαλούν τρόμο και απέχθεια οι ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί τους για τις και τους ομοφυλόφιλες/ους, ότι δήθεν αποτελούν «ντροπή για το ανθρώπινο είδος» ή «αμαρτία» ή απειλή για τον θεσμό της οικογένειας, χαρακτηρισμοί, οι οποίοι ξαναζωντανεύουν ναζιστικές θεωρήσεις και πρακτικές. Υποστηρίζουμε το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο και στην τεκνοθεσία όπως και κάθε ανθρώπινο δικαίωμά τους.

Ωστόσο είμαστε αντίθετες με την παρένθετη μητρότητα -είτε πρόκειται για ετερόφυλα, είτε για ομόφυλα ζευγάρια- καθώς θέτει σε κίνδυνο δικαιώματα των γυναικών, επαναφέροντας με μοντέρνο τεχνολογικά τρόπο το ζήτημα του ελέγχου των αναπαραγωγικών τους δυνάμεων, οδηγεί σε εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος και μπορεί να προκαλέσει μια νέα, ιδιότυπη δουλεμπορία εις βάρος τους.

Η άποψή μας αυτή όμως δεν μας εμποδίζει να δηλώσουμε ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουμε στους κάθε είδους υποκριτές και ειδικότερα στην ακροδεξιά, στην εκκλησία και σε όλους τους όψιμους τάχα υποστηρικτές των γυναικείων δικαιωμάτων, να εργαλειοποιήσουν με οποιονδήποτε τρόπο τις μακρόχρονες διεκδικήσεις των γυναικών για τους δικούς τους σκοτεινούς σκοπούς, ιδιαίτερα, όταν όλοι αυτοί αποτελούν σημαντικούς παράγοντες της γυναικείας καταπίεσης και ανισότητας. Οποία, μάλιστα, υποκρισία της Εκκλησίας για τα δικαιώματα των γυναικών, όταν είχε εισήγηση στο συνέδριο γονιμότητας στα Ιωάννινα (ακυρώθηκε μετά από παρέμβασή μας), συντασσόμενη με το ιατρικό λόμπυ της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και όταν σιωπά για τα 40.000 κατεψυγμένα έμβρυα, ενώ βγάζει πύρινους λόγους εναντίον των αμβλώσεων.

Εμείς, οι φεμινίστριες που υπογράφουμε το παρόν κείμενο δηλώνουμε ότι παραμένουμε συνεπείς στις αξίες και τα οράματα του φεμινισμού, εκείνου του ουμανιστικού κινήματος που βασίζεται στις πανανθρώπινες αξίες της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αγάπης για τον άνθρωπο και της αλληλεγγύης, του κινήματος που μάχεται για τα δικαιώματα των γυναικών και ευρύτερα τα δικαιώματα των ανθρώπων ανεξάρτητα από φύλο, σεξουαλική προτίμηση, κοινωνική τάξη, θρησκεία, εθνικότητα κ.λπ. και αντιπαλεύει ι τον ρατσισμό και τον σεξισμό απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Και στο όνομα ακριβώς του φεμινισμού και των αγώνων του καταγγείλουμε, επίσης, την προσπάθεια εκ νέου εξαφάνισης των γυναικών από τον δημόσιο λόγο που σημειώνεται τον τελευταίο καιρό με την αντικατάσταση του όρου «Γυναίκα» με όρους όπως «άτομα με μήτρα», «άνθρωποι με μήτρα» κ.ά. γεγονός που αποτελεί ακραία μορφή έμφυλης βίας και ευθεία επίθεση προς την θηλυκή μας υπόσταση.

Απέναντι στην απειλή της ακροδεξιάς και του ρατσιστικού–φασιστικού της λόγου, αλλά και κάθε προσπάθειας εκ νέου αορατότητας των γυναικών απ’ όπου κι αν εκπορεύεται, όποιους σκοπούς κι αν υπηρετεί, υψώνουμε τη φωνή μας:

– Κάτω τα χέρια από τα ανθρώπινα δικαιώματα.

– Το ανθρώπινο δικαίωμα της/του μιας/ενός σταματά εκεί που ξεκινά το ανθρώπινο δικαίωμα της/του άλλης/ου.

– Ο όρος Γυναίκες και όσα τον προσδιορίζουν κοινωνικά και βιολογικά παραμένει αδιαπραγμάτευτος.

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΕΣ (με αλφαβητική σειρά)

1. Αϊδίνη Σοφία, πρώην Δημοτική σύμβουλος Δήμου Αγ. Παρασκευής, συνταξιούχος τραπεζοϋπάλληλος

2. Ανδρέου Ελένη , Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

3. Αυγητίδου – Παπακώστα Γεωργία, πρώην Γενική Διευθύντρια. Κοινοτική σύμβουλος της 7ης κοινότητας με το Χάρη Δούκα Αθήνα ΤΩΡΑ

4. Αυξεντίου Κατερίνα, βυζαντινολόγος, ιδιωτική υπάλληλος

5. Βαϊου Ντίνα, Ομότιμη Καθηγήτρια ΕΜΠ

6. Βυτοπούλου Ρούλα, Εκπαιδευτικός

7. Γεωργίου Ζωή, Συνταξιούχος Μηχανικός

8.Γιαννακάκη Μαρία, πρώην Βουλεύτρια και Γενική Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

9. Γιαννοπούλου Ευαγγελία, Γενική Γραμματέας Ένωσης Γυναικών Ελλάδος

10. Γιωτάκη Φανή, δικηγόρος

11. Γκασούκα Μαρία, Ομότιμη καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αιγαίου

12.Γκοτσοπούλου Μαρία, Κοινωνική Λειτουργός.

13. Δημητριάδου Δέσποινα, Επίτιμη Δικηγόρος / Συνταξιούχος/ Δικαστική Επιμελήτρια

14. Δουλάμη Παναγιώτα, Συνταξιούχος υπάλληλος του Ελεγκτικού Συνεδρίου

15. Ευαγγελάτου Άννα,  Επιχειρηματίας

16. Κάντα Σοφία, πρώην πρόεδρος Equal Opportunities της UNI EUROPA

17. Καυκά Μαρία, εκπαιδευτικός

18. Κολοβού Μάγδα, μέλος της ΕΙΦ ΕΑΠ

19. Κοσκοβόλη Κατερίνα, Πρώην Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής – Παιδείας – Πολιτισμού και Ισότητας, πρώην Συνδικαλίστρια εργαζομένων ΟΤΑ.

20. Κοσμά Υβόν, Επίκουρη Καθηγήτρια Τμήματος Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών / Πρόεδρος Επιτροπής Ισότητας Πανεπιστημίου Κρήτης

21. Κουκίδου Θάλεια, Χημικός Μηχανικός

22. Κουμπούρα Μαίρη, Εκπαιδευτικός

23. Κουράκου Ευαγγελία, πρώην Πρόεδρος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της γυναίκας

24. Κυλάκου Καίτη, Δικηγόρος

25. Κώστη Μακρίνα Βιόλα, Πληροφορικός – Μεταδιδακτορική Ερευνήτρια ΕΚΕΤΑ

26. Λιβά Διονυσία, Καλλιτέχνης/ Ιδιωτική Υπάλληλος

27. Λογιάδου Δέσποινα, Πρόεδρος Ένωσης Γυναικών Ελλάδος

28. Μαγουλά Λίλη, Συνταξιούχος δημοσίου

29. Μάρακα Καίτη, φιλόλογος-μουσικός.

30. Μαστρογιάννη Αθηνά, Ψυχολόγος

31. Μαστρογιάννη Μαρία, Συνταξιούχος

32. Μεταξά Ειρήνη, τέως Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής

33. Μπέκου Έφη, πρώην Γενική Γραμματέας Ισότητας

34.Παλαιολόγου Στέλλα, Πρόεδρος Συλλόγου Εργαζομένων ΓΓΙΦ και μέλος της Γραμματείας Ισότητας της ΑΔΕΔΥ.

35. Παναγιωτοπούλου Βασιλική, Αρχιτέκτονας

36. Πανακούλια Σωτηρία, Μηχανικός Περιβάλλοντος

37. Παντελή Γιώτα, Συνταξιούχος χημικός

38. Πετράκη Γεωργία, Ομότιμη Καθηγήτρια Πάντειου Πανεπιστημίου

39. Πλακάκη Μαρία (Μαρουλίνα), tour leader, φεμινίστρια

40. Πόνου Λίλι   Ενδυματολόγος – Σχεδιάστρια Μόδας 

41. Πουρνάρη Μαρία, Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνω

42. Ροδοπούλου Ευτυχία – Μαρία, Εικαστικός, Εκπαιδευτικός τέχνης

43. Σακκά Ιλεάνα, πρώην συνδικαλιστικό στέλεχος, φεμινίστρια

44. Σαχινίδου Αναστασία, Στέλεχος ΜΟΔ

45. Σιάνου Φωτεινή, ακτιβίστρια για την ειρήνη, μη βία, φεμινίστρια

46. Σιατερλή Βέρα, εικαστικός, φεμινίστρια.

47. Σκούταρη Ρούλα, Εκπαιδευτικός και ποιήτρια

48. Σόφτη Φωτεινή, δικηγόρος

49. Σταματάκη Ελίνα, δημοτική σύμβουλος Δήμου Αγ. Παρασκευής, πολιτική επιστήμων – Διεθνολόγος

50. Σταύρου Ελένη, Πολιτικός Επιστήμονας, Μέλος οργανώσεων για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

51. Στεφανή Όλγα, Δικαστική επιμελήτρια

52. Στεφοπούλου Έφη, Εμπειρογνώμονας Δημόσιας Διοίκησης

53. Στροβολίδου Ηλέκτρα, Μηχανικός

54. Τσιλεκλή – Δρούτσα Γεωργία, Οικονομολόγος, Λογίστρια

Η δολοφονία της Γεωργίας Μουράτη, η γυναικοκτονία της Γεωργίας το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη, μας έχει συγκλονίσει.

Είναι τραγικό να διαπιστώνεις ότι ένα χέρι που βαφτίζεται «ερωτικό», μπορεί να μεταμορφωθεί με ταχύτητα φωτός σε χέρι ενός αδίστακτου φονιά

και είναι ακόμη πιο τραγικό να μαθαίνεις, από τα δημοσιεύματα που κυκλοφορούν ευρέως, πως ένας εγκληματίας με βαρύτατο ποινικό μητρώο, που έχει καταδικαστεί 4 φορές για ξυλοδαρμό της αδελφής του και του έχει ασκηθεί πρόσφατα δίωξη για τον βιασμό επίσης της αδελφής του, ενώ υπάρχουν σε βάρος του 49 δικογραφίες για βαριά αδικήματα,

πως – αυτός ο δημόσιος κίνδυνος – μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος.

Και αναρωτιέμαι, ο δολοφόνος – σύντροφος και ο συνεργός του δεν έχουν ονοματεπώνυμο; Το ονοματεπώνυμο της νεκρής δημοσιοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή. Γιατί όχι και αυτά των δολοφόνων; Γιατί τόση προστασία;

Η ατιμωρησία είναι ένα τεράστιο ζήτημα, που μπορεί να διευκολύνει τα χέρια αιμοσταγών δολοφόνων και πρέπει να αντιμετωπιστεί με δραστικά και άμεσα μέτρα.

Η προστασία των γυναικών που είναι θύματα βίας, είτε αποφασίζουν να κάνουν καταγγελία, είτε όχι, είναι ένα άλλο τεράστιο ζήτημα, που πρέπει να αντιμετωπιστεί επίσης άμεσα και δραστικά από την αστυνομία, τις δημόσιες δομές προστασίας και το κράτος πρόνοιας.

Όμως, πέρα από αυτά για τις αιτίες πρέπει, κυρίως και κατά προτεραιότητα, να μιλήσουμε. Για τις αιτίες και τις ευθύνες του κράτους, του εκπαιδευτικού συστήματος, των φορέων που προωθούν στρεβλά πρότυπα, της οικογένειας και όλης της κοινωνίας. Για τις ευθύνες τις συλλογικές και τις ατομικές.

Γιατί μόνο αν κατανοήσουμε τις αιτίες και παραδεχτούμε τα λάθη μας, μπορούμε να βγούμε από το μονοπάτι που μας οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό.

Η υπ’ αριθμόν 1 προτεραιότητα πρέπει να είναι η εκπαίδευση στις βασικές αρχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί, λεγόμαστε μεν άνθρωποι, αλλά δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποιούμε τι θα πει να είσαι πραγματικά άνθρωπος.

Πώς γίνεται να εκτρέφουμε μια κοινωνία ανθρώπων χωρίς ηθικούς φραγμούς, μια κοινωνία κοινών δολοφόνων; μια κοινωνία που το χρήμα, η δύναμη και η εξουσία θεοποιούνται και έχουν μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή και το σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη; Πόσες φυλακές χωράνε τόσα κτήνη και τι γίνεται αφού εκτίσουν την ποινή τους, αυτοί οι αδίστακτοι δολοφόνοι;

Θυμάμαι την κριτική που άκουγα ευρέως τα προηγούμενα χρόνια από πολέμιους του γυναικείου κινήματος, ότι τάχα είναι ξεπερασμένο, γιατί πλέον η ισότητα έχει κατακτηθεί. Και θυμώνω για την τόσο εύκολη, επιφανειακή και επικίνδυνη θα έλεγα κριτική, γιατί αποσιωπεί τους κινδύνους.

Ένα Ζωντανό, αυθόρμητο και νέο γυναικείο κίνημα πρέπει να δημιουργηθεί από τη βάση της κοινωνίας, με καθαρό και χωρίς βαρίδια λόγο για να εμπνεύσει, να ενδυναμώσει, να αγκαλιάσει κάθε γυναίκα για ένα κοινό σκοπό: Μια κοινωνία δίκαιη, ισότιμη και ανθρώπινη για όλους τους πολίτες, χωρίς εξαιρέσεις.

«Κι αν στις πιο σημαντικές κυβερνητικές και δημόσιες θέσεις ευθύνης είχαμε κατά πλειοψηφία συνειδητοποιημένες γυναίκες επικεφαλής»; Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος;

Η χειροποίητη αφίσα της φωτογραφίας, που τράβηξα κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου στην περιοδική έκθεση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «What if women ruled the world?», χρονολογείται από το 1981. Είναι ένα κάλεσμα για συγκέντρωση και πορεία που διοργάνωνε τότε η Γυναικεία ομάδα πρωτοβουλίας ενάντια στη βία και το βιασμό με αφορμή τον ομαδικό βιασμό μιας γυναίκας στου Φιλοπάππου πριν από 42 χρόνια από 12 «ανθρωποειδή», όπως τους χαρακτηρίζει.

42 χρόνια μετά, τι έχει αλλάξει;

Η μετανάστευση δεν είναι αρρώστια, ούτε απειλή.

Είναι η ανάγκη για επιβίωση και ασφάλεια. Είναι η αναζήτηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής, που όλοι ισότιμα δικαιούμαστε.

Από τα πολύ πρώιμα παιδικά μου χρόνια έμαθα, μέσα από τις εικόνες των μεταναστευτικών πουλιών, ότι η μετανάστευση είναι μια φυσική κατάσταση, που μπορεί να περιλαμβάνεται στον κύκλο της ζωής.

Αργότερα, μέσα από τα σχολικά βιβλία έμαθα ότι η μετανάστευση τις περισσότερες φορές είναι αποτέλεσμα βίαιων ανατροπών και συγκρούσεων που προκαλούν ανείπωτο πόνο, όπως το 1922, ή τη δεκαετία του 1950 ή και αργότερα.

Τις τελευταίες δεκαετίες, στην πράξη είδα ότι η μετανάστευση αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους, με τοίχους που υψώνονται, ή με ένα απλό γύρισμα της πλάτης και πάντα χωρίς ενσυναίσθηση.

Τι κι αν τα δικά μας παιδιά αναγκάστηκαν ή/και αναγκάζονται ακόμη στις μέρες μας να μεταναστεύουν για να εργαστούν με καλύτερες συνθήκες.

Ένα είναι σίγουρο. Ότι μιλάμε για 300 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, που τις περισσότερες φορές είναι εκτεθειμένοι στη φτώχεια, το ρατσισμό, την εργασιακή ή σεξουαλική εκμετάλλευση και την κοινωνική περιθωριοποίηση, γιατί απλά δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα και ανοιχτές αγκαλιές ανάμεσα σε εμάς τους κάθε φορά προνομιούχους, που νομίζουμε πως η ευτυχία και το δικαίωμα στη ζωή είναι αποκλειστικά δικό μας προνόμιο.

Ευθύνη μας είναι, μαζί να παλέψουμε με αλληλεγγύη, για μια δίκαιη, ειρηνική και ισότιμη κοινωνία για όλους.

International Migrants Day

Σύμφωνα με τα πρόσφατα αποτελέσματα της 1ης πανελλήνιας έρευνας για την έμφυλη βία, που διεξήγαγε το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών – ΕΚΚΕ, σε συνεργασία με την Eurostat:
📌 90,1% των γυναικών έχει την αίσθηση ότι η συχνότητα της ενδοσυντροφικής βίας είναι πολύ ή αρκετά συχνή
📌 40,2% των γυναικών έχει βιώσει ψυχολογική βία από σύντροφο
📌 48,38% των γυναικών ηλικίας 18-29 έχει βιώσει ψυχολογική βία από σύντροφο
📌 54,6% των γυναικών ηλικίας 18-29 έχει βιώσει σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία
📌 35% των γυναικών δεν γνωρίζει για τη λειτουργία της τηλεφωνικής γραμμής SOS 15900

Για την έρευνα συμπληρώθηκαν, μέσα σε 8 μήνες, 11.500 ερωτηματολόγια από τυχαίο δείγμα σε όλη την επικράτεια. Πολύ λογικό οι ερευνητές του ΕΚΚΕ να αγωνιούν για τη συνέχιση της χρηματοδότησης, ώστε η έρευνα αυτή να γίνεται σε τακτική βάση.
Τα μετρήσιμα και αξιόπιστα στοιχεία είναι απολύτως αναγκαία για τον σχεδιασμό των αναγκαίων πολιτικών και μέτρων πρόληψης και καταπολέμησης της έμφυλης βίας

Σήμερα, διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της έμφυλης βίας, ενώνουμε τις φωνές μας για να διεκδικήσουμε ηχηρά και σε καθημερινή βάση έναν κόσμο που οι γυναίκες και τα κορίτσια θα ζουν ελεύθερα χωρίς φόβο, έναν δίκαιο κόσμο που θα επικρατεί ο σεβασμός απέναντι στον άνθρωπο, ανεξαρτήτως φύλου.

No Excuse for gender based Violence
Stop Violence Against Women 16 days of activism