Blog

Από 26 Οκτωβρίου 2022 κοινοποίησα στον Πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ του σωματείου Ελληνικό Δίκτυο Φίλοι της Φύσης την ακόλουθη επιστολή παραίτησης:

ΠΡΟΣ
Τον ΠΡΟΕΔΡΟ και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου
του Σωματείου Ελληνικό Δίκτυο Φίλοι της Φύσης

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ

Αγαπητοί Συνεργάτες,
Όπως αρκετές φορές στο παρελθόν έχω προφορικά συζητήσει με τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου, τα τελευταία χρόνια έχω εστιάσει την πολιτική – εθελοντική δράση μου στην καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων και διακρίσεων, συμμετέχοντας ενεργά σε διάφορες, σχετικές με το θέμα, οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών, αρθρογραφώντας κ.λπ.

Αυτή η συνειδητή μου απόφαση, έχει σαν συνέπεια να μην μπορώ, λόγω εξαιρετικά περιορισμένου χρόνου, να παρακολουθήσω, ως μέλος του ΔΣ, την πολύπλευρη δραστηριότητα και τη λειτουργία του Σωματείου, ούτε να συμμετέχω ουσιαστικά στις δράσεις του, που είναι μεν σημαντικές αλλά ξεφεύγουν από τις θεματικές στις οποίες έχω εστιάσει.
Εκτιμώ ως σημαντική τη δράση του Ελληνικού Δικτύου Φίλοι της Φύσης για τα θέματα της προστασίας του περιβάλλοντος και της παγκόσμιας ειρήνης και ευχαριστώ τον Πρόεδρο που πρόσφατα μου πρότεινε και δέχθηκα, κατ’ αρχήν και χωρίς να εκτιμήσω σωστά τον χρόνο μου, να συμμετέχω εκ μέρους του Σωματείου στην δράση της παγκόσμιας οργάνωσης ICAN ενάντια στα πυρηνικά.

Συνεκτιμώντας όλους τους παραπάνω παράγοντες που σας κοινοποιώ, πήρα την απόφαση να αποχωρήσω από το Δ.Σ του Σωματείου. Με την παρούσα επιστολή υποβάλλω και τυπικά την παραίτησή μου από το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου Ελληνικό Δίκτυο Φίλοι της Φύσης, για όλους τους παραπάνω λόγους καθώς και για προσωπικούς – οικογενειακούς.

Ευνόητο είναι ότι αποχωρώντας από μέλος του Δ.Σ, αποχωρώ και από την ομάδα εργασίας που δραστηριοποιείται στα θέματα της ICAN, εξακολουθώ όμως να υποστηρίζω τη δράση της ενάντια στη χρήση της πυρηνικής ενέργειας για την διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης.

Θέλω να ευχαριστήσω πολύ όσους είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ δημιουργικά στα πρώτα χρόνια της ενεργούς συμμετοχής μου στο Σωματείο. Ευχαριστώ τα μέλη του Σωματείου που με τίμησαν με την ψήφο τους και με εξέλεξαν ως μέλος του Δ.Σ και λυπάμαι που δεν μπόρεσα για όλους τους παραπάνω λόγους να συνεχίσω την ενεργή συμμετοχή μου.

Εύχομαι σε όλους καλή και δημιουργική θητεία με στόχο το κοινό όφελος .

Με εκτίμηση
Ελένη Σταύρου

Όσο μας θέλουν απούσες, τόσο εμείς θα είμαστε Παρούσες!

Την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2022, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Έμφυλης βίας, στην Πλατεία Κλαυθμώνος στην συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας κατά των Γυναικοκτονιών και άλλων φεμινιστικών οργανώσεων ενάντια στην έμφυλη βία, τον συντηρητισμό και την πατριαρχία.

Ανυποχώρητος αγώνας για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας και την επικράτηση κοινωνικής δικαιοσύνης.

Σεβόμενη πάντα το τεκμήριο αθωότητας, δημοσιοποίησα από την πρώτη στιγμή τις απόψεις μου για την υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου, που μας συγκλόνισε και εξακολουθεί να μας συγκλονίζει ως κοινωνία.

Οι απόψεις μου αυτές αφορούν όχι μόνο την Κιβωτό του Κόσμου αλλά και κάθε βάσιμη καταγγελία εις βάρος Ιδρυμάτων δημόσιων ή μη που διαχειρίζονται ευάλωτες ανθρώπινες ψυχές. https://bit.ly/3EFkdof

Αν και η παραμονή παιδιών για μεγάλο χρονικό διάστημα σε Ιδρύματα είναι πηγή πολλών κακών και είναι αναγκαίο να μπεί ένα τέλος με κρατική παρέμβαση στην ιδρυματοποίηση προς όφελος των παιδιών, είναι δύσκολο για μένα να μηδενίσω την 25ετή προσφορά του συγκεκριμένου Ιδρύματος στην παιδική προστασία (πάντα μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου) σήμερα που η κρατική πρόνοια και το κοινωνικό κράτος για αυτά τα παιδιά είναι ουσιαστικά απόντες.

Εάν όμως προκύψει από την έρευνα ότι οι κατηγορίες για κακοποίηση παιδιών είναι βάσιμες, δεν πρόκειται να γυρίσω αδιάφορα την πλάτη εις βάρος των πιο ευάλωτων. Όπως το ίδιο θα κάνω και για όποιο άλλο ιδιωτικό ή δημόσιο Ίδρυμα ή κοινωνική δομή υπάρχει βάσιμη υποψία ή καταγγελία ότι λειτουργεί με παράνομο ή ανήθικο τρόπο εις βάρος των παιδιών και των κοινωνικά ευάλωτων ενοίκων του.
Και το λέω αυτό γιατί τις τελευταίες μέρες και ενώ είναι σε εξέλιξη η εισαγγελική έρευνα, ακούμε και διαβάζουμε στα ΜΜΕ απίστευτα πράγματα και σοβαρές καταγγελίες για τον τρόπο λειτουργίας του συγκεκριμένου ιδρύματος, αλλά και άλλων με δημόσιο χαρακτήρα (όπως π.χ. για το Ίδρυμα αναπήρων στη Θεσσαλονίκη) χωρίς να γνωρίζουμε κατά πόσον οι καταγγελίες αυτές είναι βάσιμες. Διαβάζουμε π.χ για μεσαιωνικές μεθόδους τιμωρίας των παιδιών που φτάνουν ως την απομόνωσή τους για μήνες σε κελιά τιμωρίας, για βασανισμούς, βίαιες συμπεριφορές, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ακόμη και για απόκρυψη θανάτων. Διαβάζουμε επίσης για εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία ΜΚΟ ύψους εκατομμύριων ευρώ, για χλιδάτη ζωή των ανθρώπων που τη διοικούσαν, αλλά και για περίεργες διαδρομές ακινήτων που φαίνεται ότι «δωρίζονται» ενώ υπάρχουν καταγγελίες ότι «πωλούνται» κ.α

Και αναρωτιέμαι πού ήταν και που είναι το κράτος όλα αυτά τα χρόνια;
Άφηνε ανεξέλεγκτα και χωρίς κρατική εποπτεία τα δημόσια ή ιδιωτικά Ιδρύματα που διαχειρίζονται ανθρώπινες ψυχές και κάποια από αυτά διαχειρίζονται μαζί και εκατομμύρια ευρώ που αντλούν από δωρεές και κρατικά ή πιθανόν και ευρωπαϊκά κεφάλαια; Δημοσιοποιούνταν αναλυτικά στοιχεία για τα ετήσια έσοδα και έξοδα των Ιδρυμάτων αυτών; Έχει ή όχι το κράτος την ευθύνη της πρόληψης;
Που είναι η πολυδιαφημιζόμενη διαφάνεια; Δεν αφορά κοινωνικά ιδρύματα δημόσια ή μη και κοινωνικές οργανώσεις;
Αυτό κι αν είναι υποκρισία!

Πρέπει επιτέλους αυτό το κράτος να θεσπίσει ένα ολοκληρωμένο Πλαίσιο Παιδικής Προστασίας με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα του παιδιού, που θα θέτει ενιαίους κανόνες ασφαλούς – διαφανούς λειτουργίας και κρατικής προληπτικής εποπτείας σε δημόσια και ιδιωτικά Ιδρύματα και θα έχει σαν στόχο την αποιδρυματοποίηση και το σταδιακό κλείσιμο των μεγάλων μονάδων.
Αντίστοιχα οι πολίτες πρέπει επιτέλους να είναι σε θέση να γνωρίζουν τον τρόπο λειτουργίας, όπως και τα κεφάλαια και περιουσιακά στοιχεία των οργανισμών αυτών.

Κανένα είδος βίας δεν είναι αποδεκτό.

Το κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τα παιδιά από κάθε είδους βία.

“Το σιδέρωμα του στήθους είναι μια πρακτική ιδιαίτερα διαδεδομένη στο Καμερούν. Μητέρες ή γυναίκες συγγενείς κάνουν μαλάξεις ή πιέζουν τα στήθη των έφηβων κοριτσιών για να καταστείλουν την ανάπτυξή τους, με την ελπίδα ότι αυτό θα βοηθήσει στην αποτροπή βιασμών ή σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Η σεξουαλική βία χρησιμοποιείται συχνά ως όπλο πολέμου στις συνεχιζόμενες συγκρούσεις στο Καμερούν. Το 2020 ο ΟΗΕ κατέγραψε περισσότερες από 4.000 περιπτώσεις σεξουαλικής και έμφυλης βίας”.

Από την ομαδική έκθεση φωτογραφίας Resilience: Ιστορίες γυναικών που εμπνέουν την αλλαγή, του World Press Photo στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιαρχος.

Ως τροφή για σκέψη, για όσους δεν μπορούν να κατανοήσουν ακόμη την αδικία, τις έμφυλες ανισότητες και κυρίως τη σημασία του φεμινιστικού κινήματος και πως πρέπει στις μέρες μας αυτό να δυναμώσει.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ούτε το περιεχόμενο των καταγγελιών για την Κιβωτό του Κόσμου, ούτε ποιά θα είναι τα αποτελέσματα της εισαγγελικής διερεύνησης. Άρα, δεν υιοθετώ μέχρι την ολοκλήρωση της έρευνας, ούτε τις ύβρεις, ούτε τα κατάπτυστα δημοσιεύματα που ενοχοποιούν, χωρίς να έχουν στοιχεία και χωρίς να γνωρίζουν .

Αυτό που, όμως, για την ώρα βλέπω, ως πολίτης που διαθέτει στοιχειώδη κριτική σκέψη, είναι ότι τα τελευταία χρόνια κάποιοι έχουν βαλθεί να ξηλώσουν ότι πολύτιμο χτίστηκε επί δεκαετίες από κοινωνικές οργανώσεις για να αναπληρώσει την επαίσχυντη απουσία του κράτους.

Για ποιό λόγο γίνεται αυτό, θα το δούμε στην πορεία.

Να είναι πόλεμος κατά των ΜΚΟ αδιακρίτως;

Να είναι σχέδια για επέλαση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας;

Ιδωμεν!

Μέχρι πρόσφατα πάντως ήταν τα πρωτοσέλιδα με το απειλούμενο λουκέτο στο Χαμόγελο του Παιδιού.

Τις τελευταίες ώρες έχουμε τα πρωτοσέλιδα με τις καταγγελίες για την Κιβωτό του Κόσμου, που όλως τυχαίως? έχει έδρα λίγα μέτρα παρακάτω από εκεί που συντελέσθηκε το μέγα έγκλημα της παιδεραστίας και διακεκριμένης σωματεμπορίας εις βάρος μιας 12χρονης, με πολλούς εμπλεκόμενους ευυπόληπτους πολίτες.

Αυτά και Με τα Παιδιά όλου του Κόσμου

Η ιστορική Βίνιανη Ευρυτανίας – το χωριό σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης, εδώ που συγκροτήθηκε στις 10 Μαρτίου 1944 η «Κυβέρνηση του Βουνού» και για πρώτη και μοναδική φορά έδωσαν τα χέρια ο Άρης Βελουχιώτης με τον Ναπολέοντα Ζέρβα για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου – παραμένει βουβή και εγκαταλελειμμένη. Γιατί άραγε;

Μόνο με την περιήγηση στην άγνωστη Ελλάδα μπορεί κανείς να διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, την έκταση του μαρασμού, της εγκατάλειψης και της ερήμωσης της ελληνικής επαρχίας που συντελείται εδώ και δεκαετίες.

Σε τίποτε όμως αυτή η συνολική εγκατάλειψη δεν φτάνει την εγκληματική, κατά τη γνώμη μου, προσπάθεια να σβηστεί από το χάρτη η ιστορική μνήμη για τις ταραγμένες μέρες του ελληνικού Εμφυλίου πολέμου, που χρησιμοποιώντας τα λόγια του Mark Mazower ήταν «η πιο αιματηρή σύγκρουση της Ευρώπης από το 1945 μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας»

Και επειδή όπως λένε και όλα δείχνουν, και μακάρι να μην επιβεβαιωθούν, η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον πιο τραγικό τρόπο, χρέος μας είναι αυτή η ιστορική μνήμη να διατηρηθεί ζωντανή για να μαθαίνουν τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές.

Υπό αυτή την έννοια νιώθω τυχερή που μπόρεσα να φτάσω ως εκείνα τα μέρη, που κάποτε ήταν το δημοκρατικό κέντρο όλης της ελεύθερης Ελλάδας.

«Με τους Τούρκους του χωριού περνούσαμε καλά. Ήρχονταν στα σπίτια μας. Από μας πήγαιναν μόνο οι γυναίκες, γιατί οι Τουρκάλες δεν μπορούσανε να παρουσιαστούν σε ξένους άνδρες. Η γυναίκα του Τούρκου που δουλεύαμε ήξερε καλά τα ελληνικά. Τα είχε μάθει γιατί έκανε από μικρή συναναστροφή μαζί με Έλληνες στο Σεβδίκιοϊ και στη Σμύρνη. Όμως, όταν της μιλούσαμε ελληνικά, εκείνη απαντούσε τούρκικα. Μόνο όσοι τους γνωρίζαμε ξέραμε ότι ήξερε καλά τα ελληνικά. Σε μένα ξεσκέπαζαν και το πρόσωπό τους»

Δημήτριος Νικολήνταγιας, Σεβδίκιοϊ Ιωνίας.

Μέσα σε 6 γραμμές όλη η ουσία για το τι σημαίνει ανθρωπιά, αποδοχή της διαφορετικότητας, ανοιχτό πνεύμα και καθόλου ρατσισμός.

Το κείμενο και την ελαιογραφία «Ζεϊμπέκης» του Νικηφόρου Λύτρα ξεχώρισα κατά την επίσκεψή μου στην Έκθεση του Μουσείου Μπενάκη «Μικρά Ασία: Λάμψη – Καταστροφή – Ξεριζωμός – Δημιουργία»

49 χρόνια μετά τα ίδια συναισθήματα, η ίδια συγκίνηση και κυρίως το ίδιο ηχηρό Σύνθημα όπως και τότε, πιο ζωντανό και επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε, μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου : «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

49 χρόνια μετά, Παρούσα στους αγώνες και στο δρόμο!

Για να τιμήσουμε τους ήρωες της λαϊκής εξέγερσης, για να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορική μνήμη και για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, όχι μόνο γιαυτά που μας απέμειναν, αλλά για αυτά που βίαια μας πήραν.

Συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε στο ραγιαδισμό, το βόλεμα και τη ζωή χωρίς όραμα που δεν μας αξίζει.

Η μαζική συμμετοχή, 49 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έδωσε ηχηρό μήνυμα σε όσους υποτιμούν τη δύναμή μας.

Λαός ενωμένος, ποτέ ηττημένος

El pueblo unido, jamás será venicido

#ΕδωΠολυτεχνειο

« Δεν θα πρέπει κάποιος να διασχίζει την Ιερά Οδό με αυτοκίνητο. Είναι ιεροσυλία! Θα πρέπει να περπατήσει, να περπατήσει, όπως περπατούσαν οι άνθρωποι τα αρχαία χρόνια και να επιτρέψει όλη του την ύπαρξη να πλημμυρίσει με φως (….) Στην Ελευσίνα συνειδητοποιεί κανείς, όσο ποτέ πριν, ότι δεν υπάρχει σωτηρία με το να προσαρμόζεται σε έναν τρελό κόσμο. Στην Ελευσίνα ο καθένας μας προσαρμόζεται στο σύμπαν. Εξωτερικά, η Ελευσίνα μπορεί να φαίνεται διαλυμένη με το θρυματισμένο της παρελθόν. Στην πραγματικότητα η Ελευσίνα είναι ακόμη ακέραιη, και είμαστε εμείς που έχουμε γίνει κομμάτια, διασκορπισμένοι και θρυμματισμένοι σε σκόνη. Η Ελευσίνα ζει! Ζει αιώνια καταμεσίς ενός κόσμου που πεθαίνει. (….) Η Ελευσίνα είναι σπουδαία, μεγαλόπρεπη μέσα στο σκότος της.Ένα απαλό μεγαλείο, μια ζεστή οικειότητα, που εμπνέει μια ανθρώπινη, εντελώς πολύ ανθρώπινη αμεσότητα (….)»

Κείμενο του Αμερικανού συγγραφέα Henry Miller, 1939

Τις φωτογραφίες και το κείμενο ξεχώρισα κατά την επίσκεψή μου στην Έκθεση ΕΛΕΥΣΙΝΑ – ΩΜΟ ΜΟΥΣΕΙΟ στο Μουσείο Μπενάκη.

Η ίδια πάντα συγκίνηση κάθε φορά που πατάω στα ματωμένα χώματα του κολαστήριου της Μακρονήσου

Φέτος, με την Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου – ΠΕΚΑΜ που διοργάνωσε το προσκύνημα για να τιμήσουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες αντιστασιακούς που μαρτύρησαν εκεί.

Εξαιρετικά αισιόδοξο μήνυμα η συμμετοχή του κόσμου.

Πάνω από χίλια άτομα κάθε ηλικίας συμμετείχαν, αψηφώντας ζέστη, υποχρεώσεις και όποια προσωπικά προβλήματα.

Για το συλλογικό και όχι το προσωπικό.