Κατηγορία: κατά του φασισμου

Η ιστορική Βίνιανη Ευρυτανίας – το χωριό σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης, εδώ που συγκροτήθηκε στις 10 Μαρτίου 1944 η «Κυβέρνηση του Βουνού» και για πρώτη και μοναδική φορά έδωσαν τα χέρια ο Άρης Βελουχιώτης με τον Ναπολέοντα Ζέρβα για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου – παραμένει βουβή και εγκαταλελειμμένη. Γιατί άραγε;

Μόνο με την περιήγηση στην άγνωστη Ελλάδα μπορεί κανείς να διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, την έκταση του μαρασμού, της εγκατάλειψης και της ερήμωσης της ελληνικής επαρχίας που συντελείται εδώ και δεκαετίες.

Σε τίποτε όμως αυτή η συνολική εγκατάλειψη δεν φτάνει την εγκληματική, κατά τη γνώμη μου, προσπάθεια να σβηστεί από το χάρτη η ιστορική μνήμη για τις ταραγμένες μέρες του ελληνικού Εμφυλίου πολέμου, που χρησιμοποιώντας τα λόγια του Mark Mazower ήταν «η πιο αιματηρή σύγκρουση της Ευρώπης από το 1945 μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας»

Και επειδή όπως λένε και όλα δείχνουν, και μακάρι να μην επιβεβαιωθούν, η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον πιο τραγικό τρόπο, χρέος μας είναι αυτή η ιστορική μνήμη να διατηρηθεί ζωντανή για να μαθαίνουν τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές.

Υπό αυτή την έννοια νιώθω τυχερή που μπόρεσα να φτάσω ως εκείνα τα μέρη, που κάποτε ήταν το δημοκρατικό κέντρο όλης της ελεύθερης Ελλάδας.

49 χρόνια μετά τα ίδια συναισθήματα, η ίδια συγκίνηση και κυρίως το ίδιο ηχηρό Σύνθημα όπως και τότε, πιο ζωντανό και επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε, μετά την Εξέγερση του Πολυτεχνείου : «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

49 χρόνια μετά, Παρούσα στους αγώνες και στο δρόμο!

Για να τιμήσουμε τους ήρωες της λαϊκής εξέγερσης, για να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορική μνήμη και για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, όχι μόνο γιαυτά που μας απέμειναν, αλλά για αυτά που βίαια μας πήραν.

Συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε στο ραγιαδισμό, το βόλεμα και τη ζωή χωρίς όραμα που δεν μας αξίζει.

Η μαζική συμμετοχή, 49 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έδωσε ηχηρό μήνυμα σε όσους υποτιμούν τη δύναμή μας.

Λαός ενωμένος, ποτέ ηττημένος

El pueblo unido, jamás será venicido

#ΕδωΠολυτεχνειο

Η ίδια πάντα συγκίνηση κάθε φορά που πατάω στα ματωμένα χώματα του κολαστήριου της Μακρονήσου

Φέτος, με την Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου – ΠΕΚΑΜ που διοργάνωσε το προσκύνημα για να τιμήσουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες αντιστασιακούς που μαρτύρησαν εκεί.

Εξαιρετικά αισιόδοξο μήνυμα η συμμετοχή του κόσμου.

Πάνω από χίλια άτομα κάθε ηλικίας συμμετείχαν, αψηφώντας ζέστη, υποχρεώσεις και όποια προσωπικά προβλήματα.

Για το συλλογικό και όχι το προσωπικό.

Το άρθρο μου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΙΓΑΛΕΩ στις 29/9/2022

Η είδηση έπεσε βαριά και πάγωσε την Ευρώπη.

Πρώτο κόμμα στις Ιταλικές εκλογές, το μεταφασιστικό κόμμα «Αδέλφια της Ιταλίας» της Τζόρτζια Μελόνι, που έχει τις ρίζες του στο φασιστικό κόμμα του Μπενίτο Μουσολίνι. Μοιάζει με κακόγουστο αστείο και μακάρι να ήταν τέτοιο.

Το φάντασμα του φασισμού επανέρχεται απειλητικά στην Ευρώπη για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.

Το πιο τρομερό είναι ότι έχει όψη μιας νέας γυναίκας και ντρέπομαι πολύ γιαυτό.

Μήπως ήρθε, επιτέλους, η ώρα να ανοίξει η συζήτηση από τους απλούς προοδευτικούς πολίτες – ελεύθερα και άνευ κηδεμόνων – για το πώς φτάσαμε ως εδώ;

Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξει η συζήτηση για το πώς 80 χρόνια μετά την ήττα του φασισμού και το χτίσιμο της δημοκρατικής Ευρώπης, το θηρίο επιστρέφει και μάλιστα ανενόχλητο από την μπροστινή πόρτα;

Κρατάω μερικά σημεία που προβληματίζουν έντονα:

• Γιατί άραγε ένα μεταφασιστικό κόμμα «χρησιμοποίησε» μια γυναίκα για να πάρει την εξουσία, ενώ τα προοδευτικά κόμματα σε όλον τον πλανήτη δυσκολεύονται ακόμη να κατανοήσουν τη δύναμη της συμμετοχής γυναικών στην κεντρική πολιτική σκηνή (με προοδευτικό /δημοκρατικό πολιτικό πρόσημο, πάντα) και τελικά κατέληξαν να κάνουν «αυτογκόλ»;

     Ή μήπως δεν έκαναν;

• Πως ερμηνεύεται η μεγάλη αποχή στις ιταλικές εκλογές που έφτασε το 36%, ενώ το πρώτο σε ψήφους κόμμα της Μελόνι εξασφάλισε 26,1%; Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν πήγαιναν περισσότεροι πολίτες να ψηφίσουν; Και τι έκαναν τα προοδευτικά κόμματα για να μειώσουν το ποσοστό της αποχής;

• Ποιός είναι ο ρόλος της Παιδείας σε αυτή τη στροφή στο φασισμό, ένα έκτρωμα που βλέπουμε να εξελίσσεται καθημερινά δίπλα μας (στο δρόμο, στο μετρό, στην τηλεόραση, παντού) και όχι μόνο στην Ιταλία ;

και όταν αναφέρομαι στην Παιδεία, δεν εννοώ μόνο τη βούληση και τις αποφάσεις του εκάστοτε Υπουργού αλλά και το ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος, των ΜΜΕ, των δημοσιογράφων και κυρίως των εκπαιδευτικών λειτουργών όλων των βαθμίδων, των «πνευματικών δασκάλων» δηλαδή.

• Πώς το νικάς το θηρίο του φασισμού;  

Μήπως σιωπώντας, μήπως μιμόντας το ή ορθώνοντας ανάστημα απέναντι στη σκοτεινότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης;

Ας μείνουμε προς το παρόν και για λίγο μόνο στον προβληματισμό, αν και οι απαντήσεις είναι λίγο πολύ γνωστές για όλον τον προοδευτικό κόσμο. Ελπίζω.

Παρακολουθήστε τη ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσα στις 28 Σεπτεμβρίου 2021 στο δημοσιογράφο Γιώργο Βούλγαρη του Αθήνα 94,3 fm, με αφορμή την αντιφασιστική εκδήλωση που διοργάνωσε η Κοινωνική Παρέμβαση Δυτικά στο Χαϊδάρι, στις 29/9/2021.

Η συνέντευξη στο παρακάτω αρχείο:

Εκείνη η μαύρη εποχή της χούντας των συνταγματαρχών και της εξέγερσης των φοιτητών στο Πολυτεχνείο είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου.

Ήμουν μαθήτρια στο δημοτικό τότε και θυμάμαι πως παντού επικρατούσε η σκιά, ο φόβος, η αγωνία.

– Πώς να ξεχάσω τους εξεγερμένους φοιτητές, τους ελεύθερους σκοπευτές, τους νεκρούς μας ήρωες;

– Πώς να ξεχάσω τα τανκς, το ξύλο, την ανελευθερία, τον δικτάτορα να εκφωνεί το στρατιωτικό νόμο;

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικό σύμβολο αγώνα και αντίστασης.

Σήμερα, από το μαρτυρικό χώρο του Πολυτεχνείου τιμούμε τους ελεύθερα αγωνιζόμενους φοιτητές, τιμούμε τους νεκρούς μας ήρωες.

Είματε εδώ, ενεργοί και ασυμβίβαστοι απέναντι στο φασισμό, το άδικο και το σκοτάδι.

#ΕδωΠολυτεχνειο  #17Νοεμβρη